Hayattan çok az şey istedim – ama o, o kadarını bile
esirgedi benden. Azıcık güneş, kırlar, bir lokma ekmek bir
lokma huzur, canımı fazla yakmayacak bir yaşama
bilincim olsun ve bir de ne kimseye muhtaç olayım ne el
âlem bana muhtaç olsun. Bu kadarı bile esirgendi
benden, hani yüreğimizin katılığından değil de,
paltomuzun düğmelerini açmaya üşendiğimiz için
dilenciyi başımızdan savarız ya, işte o şekilde.