Sonra, tam da pencerenin önünde dururlarken bir yıldız kaydı. Genişçe, alçak bir kavis çizdikten sonra görünürden kaybolana dek parlayıp ışıltılar saçtı.
Şimdi onun yoldaşı olmuşlardı. İki küçük sözcük.
Seni seviyorum.
Asla onlarsız yapamazdı. Ve bu muhteşem bir şeydi.
Bir başka kadını asla sevmeyecekti.
Bir başka kadını asla sevemezdi.
Bundan sonra olmazdı.
Onu istiyordu. Ona ihtiyacı vardı.
Varlığı hava gibiydi.
Yemek gibi.
Su gibi.
Ve Gregory anladı.
Lucy'yi seviyordu.
Dünyanın en garip, en harika duygusuydu bu. İnsanı coşturan bir şeydi. Sanki dünya birdenbire önünde açılıvermişti.
Her şey aydınlanmıştı. Anlamıştı.
''Artık benim tatlı oğlum değilsin, değil mi?"
Gregory gülümsedi. Kendini bildi bileli annesi onu böyle severdi.
"Sen istediğin sürece öyleyim, anne. Sen istediğin sürece."
Onu öpüyordu.
O andan itibaren, düpedüz kaybolmuştu. Bütün sözcükleri unutmuş, mantığını ve düşüncelerini yitirmiş gibiydi. Zihni sözcüklerin olmadığı, garip bir şeye dönüşmüştü. Dünya renkten ve sesten, ısıdan ve duygudan ibaretti. Sanki bedeni, zihnini içine almıştı.
Arkasına bakmak istemişti. Son bir kez ona bakmak ve duruşunu aklına kazımak istemişti - ayaktayken elleri arkasında, bacakları hafif açık durumdaki kendine has duruşunu.
Ona aşıktı. Gregory Bridgerton'a aşıktı. Bunun farkına daha açık seçik bir şekilde varamazdı. .. ya da daha acımazsızca.
Mükemmeldi. Nefes kesiciydi. Sanki müzik tenlerinden içeri girmiş, her hareketlerini kontrol ediyordu.
Ve sonra sona erdi.
Çabucak. Çok çabuk hatta. Bir an oldukları yerde durdular, hala birbirlerinin kollarında ve hala müziğin anısına sarınmış halde.
Teşekkür ederim Michael, Francesca'yı ilk olarak oğlumun sevmesine izin verdiğin için.
O ufak tefek çiçeğe baktı, küçüktü ve narindi; ait olmadığı bir yerde asice filizleniyordu.
Ve sonra, kır çiçeklerini de sevdiğine karar verdi.
Gregory aklına yazdı: Gelecek doğum gününde Kate'e son derece alelade bir hediye verecekti. Taş, mesela.
Hafifçe iç geçirdi. Çingenelerle birlikte kaçmak o an için ilginç bir fikir gibi gelmişti, hatta artık yüzünü kibar çevrelere göstermemesi gerektiğine emin olduğunu düşününce, mantıklı da geliyordu.