O kadar yoruldum ki her şeyden anlatmak için zorlamıyorum kendimi bir iki defa anlatmaya çalışıyorum baktım anlamıyor anlatmaya çalışmıyor salıyorum gidiyor
insan bir şeyin sonunu getireceği zaman bile saygısını korumalı ben ona saygımı sonuna kadar korudum vicdanım ilk defa bu kadar rahat lakin tek anlamlandıramadığım o yoluna rahat bir şekilde devam ederken neden ben hâlâ daha bu kadar çok üzülebiliyorum
Yoksa bu üzülmelerim zamanı geldiğinde unutmak için mi yoksa boşa mı bu üzülmelerim kürek çekişlerim çok mu bencilim ya da çok mu empati kuran biriyim bilmiyorum
Tek bildiğim düşünüyorum düşünüyorum kendimi doğru ve yanlışlarımla bulabilme çabası içindeyim
Biraz daha slow müzik keşfediyorum tuğkan dinliyorum misal yüzyüzeyken konuşuruz keşfettim Kaan Boşnak şarkıları keşfettim dört beş kitap birden okuyorum önemli gördüğüm yerleri yazıyorum iyi hissetmeye çalışıyorum kendime iyi gelmeye çalışıyorum kendimle arkadaş olup barışmaya çalışıyorum ayda bir defter bitirdim yazmaktan çünkü okumak ve yazmaktan bilgi içerikli videolar izlemekten başka hiçbir şey iyi gelmiyor lakin öyle birşey oluyor ki tam unuttum diyorum bir daha geliyorsun aklıma ve Jenga gibi her şey sar başa ve bu beni delirtiyor
İnsan neden hayatından çıkan birini bu kadar özler ve unutamaz ve acı çeker
Delirme sınırımın eşiğindeyim sanırım böyle anlarda gerçekten birine sarılmak ve ağlamak önemli çünkü o zaman yalnız olmadığınızı anlıyorsunuz
Öyle işte...