Kaba-Varoluş (Kant - Heidegger)
Kendi kendini bulan varoluşta, terk edilmiş insanlığı her yönden kuşatmış olan uçurum önünde kaygı, bir 'sıkıntı' (angoisse-angrt) halini alır; ahlaksal vicdan, ölümün hayali, ister istemez katlanılan karar, üzüntüyü (ennui) sıkıntıya sürüklerler.
Sıradan psikanalitik “yorum”, şiirsel faaliyetimizin bedensel ihtiyaçlarımızı karşılamanın yüce, dolaylı bir yolu, çetrefil eleştirimizin de fiziksel saldırganlığımızın yüce bir kanala yöneltilmesi olduğunu söyleyecektir. Lacan, bir yüceltim sürecinden geçen tatminin –sıfır– derecesi ile ilgili bu sorunsaldan bütünüyle kopar. Onun kalkış noktası sözde dolaysız, “kaba” tatmin değil, onun tersi, dürtünün etrafından dolaştığı asli boşluk, şekilsiz Şey (Freudcu das Ding, keyfîn imkânsız-ulaşılmaz tözü) biçiminde pozitif bir varoluş kazanan eksiktir.
