Dostluk mevcudiyete bir ayna ve affediş için bir ahit. O yüzden dostluk ahde vefadır, evvelde verilmiş söze vefadır. Dostluk bize sadece kendimizi başkalarının gözünden görme imkânı vermez ve fakat defalarca sınırı aştığımız halde affedildiğimiz için, bizim de affetmemizi gerektiren birisinin varlığını gösterir.
Affediş ve affedilişle ancak, bir dostluk serpilip büyüyebilir. Ancak bir dost; yüreğin med cezirlerinin, ruhun alçalış ve yükselişlerinin, kabz ve bast anlarının tanığıdır. Dost dediğimiz kişi zorluklarımızı, gölgede kalmış yanlarımızı bilir ve zaferlerimizden çok yenilgilerimize yoldaştır. Yere düşerken elimizi tutsun diye bakındığımız insan. O elimizi tutacak olursa, düşmek canımızı daha az acıtacak. Issız bırakıldığımız anlarda omuz başımızda beliren kişidir dost.
Zafer bize tuhaf bir yanılsama verir, etrafımızdaki kalabalık artmaya durduğu için sanki dostlara ihtiyacımız yok zannederiz. Oysa yenilgi dostluğun hakikatini miyara vurur. Herkesin etrafından sıvıştığı o günde, senin arkanda ve yanında kaç kişi kaldı? İşte onlar tabutunu da taşıyacak olan adamlardır.
Kemal Sayar
Arifler katında aşka düşen kişinin dört hâli vardır: Kabz (tutukluk, sıkıştırılmışlık hissi ve hesaba çekilme), bast (açıklık; zihnin açık, gönlün şen olması), sekr (sarhoşluk, kayıtlardan ve alâkalardan kurtulup yalnızca sevgili ile oluş, onda kendini yitiriş hâli) ve sahv (ayıklık, kendinden geçen âşığın yeniden kendine gelmesi).
yamalı yüreğim ecnebidir emana
hiç bilmem ki sıcak çorba kokusu, anne terliği
güneş celali çocukluğumun sâfi duyguları
yaş gözlerimin gayba dildadeliği
ne o battaniye ısıtır beni ne buharı tüten demli çayım
ne de kitabımın acı sayfalarında kuruyan kiraz çiçeği
bazen sahrada görülen bir serap bazen muamma-yı
müşkül-küşa olur dört duvar
kimi
Kurtarıcı bilgi gelmezse
İşin içinden çıkamayız,
Seyrü suluk = yer değiştirme,
Mesele kimin gözü ile bakıldığı
Mizaç ise hep kendine uydurur
Aslolan Allah a göre tanımaktır.
“ Bana göre “ bilme biçiminden,
Hakka göre bilme biçimine