anneler günü kutlu olsun, ama lütfen kırmadan, dökmeden, incitmeden...
böyle günlerde içimde iki kişi kavga ediyor, biri diyor ki:
"annesini kaybetmiş çocuklar var, çocuğunu kaybetmiş anneler var, gerçek annesini bilmeyen insanlar, anne olma ihtimalini kaybetmiş kadınlar var, nerden baksan yaraya tuz basmak"
diğeri diyor ki:
"insanlar birbirlerini severler ya hani milyon türlü şekilde ve yine de hiç kimse kimseyi bir annenin yavrusunu sevdiği gibi, canından öte, gerekirse hayatından bile vazgeçebilecek kadar sevemez ya, bu eşsiz sevginin bir karşılığı, minicik de olsa bir teşekkürü olmasın mı, bir günlük de olsa değeri bilinmesin mi"
içimde bu çelişkiyle ne yapacağımı bilemem, dalgalanır dururum, neyse ki bu sesleri susturmanın bir yolunu biliyorum, en iyisi ben kitabıma döneyim.