Onu düşünüyorum. Çöldeyiz. Etrafımızda penceresiz beyaz duvarlarla örülmüş bir saray yükseliyor. Ona bakıyorum. Aramızda bir bağ var. Onu sevdiğim zamanlardan kalma. Gözlerine bakıyorum. Sevgiyle. Onu hala seven yanlarımdan topladığım sevgi damlaları birikiyor gözlerimde. Ona sarılıyorum ve diyorum ki: Sevginden çok şey öğrendim ancak artık bu yükü taşımak istemiyorum. Seni de kendimi de özgür bırakıyorum. Hoşça kal.
"Hangi şehre gidip, hangi insanla uyuduysan, nereye döküldüyse sevdiğim güzelliğin, kimin üstüne düştüyse, bakmaya kıyamadığım kirpiklerin, orada kal. Bir gecelik 'nasılsın'a sığdırma vicdanını.
Kalbim artık evin değil.
GELME