Hiç kimse, hele bir erkek beni kısıtlayamazdı.
Sahneye girmem gereken yeri ayarlayamadım ama çıkmam gereken yeri biliyorum.
"...özür diliyorum: beni yanlışlıkla çıkardılar sahneye."Kitabı okudu
İntihar mektubum
Sevgili tavşancığım,
Sana bir şeyler yazmak yerine milyonlarca şey söylemek isterdim ama artık imkânsız galiba. Sanırım seni çok şaşırttım. Senin intihar planlarınla her dalga geçişimde kendi ölümüme kendimi alıştırıyor, korkaklığımı yenmeye çalışıyordum. Bir de öyle bir hayalim vardı ki gerçekleşmesi demek, yeniden doğmuş olmam demekti. Fakat
«benim gibi sessiz sedasız utanarak terk etme sahneyi. »Kitabı okudu
Ben hiç kimsenin hiçbir şeyine karışmaz kimseyle uğraşmazken, nedense herkes benimle uğraşıyordu.
Yaşam artık iyice çığırından çıkmıştı. Polyannalar bile intihar ediyor, ben hala yaşıyordum.
Direniyorum, uykusuzluğa, sosyal cibilliyetsizliğe, cahilliğe, kemik ağrılarına, erken bunamaya, küçük adamlara meydan okuyorum.
Sayfa 146Kitabı okudu
"Başarısız ressam kendi kanıyla son resmini yaparak intihar etti."
Gitme! Sende gidersen ben iyice dağıtırım. İyi, kötü yine sen ayakta tutuyorsun beni.
O niye öldü bilmiyorum. Ölmesi gereken o kadar çok insan varken,
Neden her şey güzel olmaz yaşamak bu kadar güzelken.
Sevgi!
Çocukken bana hep 'yaşına göre olgun bir kız' derlerdi. Hep en büyük bendim, benden küçüklere örnek olmak zorundaydım, okulda başarılı olmak zorundaydım. Böyle bir çocukluğun ardından ergenliğimle birlikte denge bozuldu. Çünkü büyük bir ihmal, unutulan bir şey vardı: SEVGİ!