İçimde uzun bir cümle var, oturup yazsam sayfalar dolduracak bir cümle. Uzun zamandır zihnimin, adresini sadece benim bildiğim bir sokağında oturan, komşularıyla didişmekten, mahallenin belalısı olmaktan hoşlanan bir cümle.
O duvardayım bende. Birilerinin hayatında bir anlık neşe, olağanüstü tat, görülmesi gerekli bir gösteri, eşine az rastlanır bir duygu olarak gelip geçiyorum. Sonra bir gün duvarlar yıkanıyor ve ben anılardaki yerimi bile koruyamıyorum.
O temizlik yaparken bir sürü yere basamıyorum, hatta odamdan çıkamıyorum. Kızıyor çünkü, "orayı daha yeni silmiştim, yeter artık, ben köle değilim," diyor. Annem köle değil.