Çağla Deniz Bülbül
@lapetitefresa
“Read, read. Read everything - trash, classics, good and bad, and see how they do it. Read! You'll absorb it. Then write. If it's good, you'll find out. If it's not, throw it out of the window.”
İngiliz Dili ve Edebiyatı
İstanbul
20 Eylül 1999
5 kütüphaneci puanı
294 okur puanı
Aralık 2014 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Kitaplardan başka nefes alacağım balkon kalmadı gerçeklikler şehrinde.
Bir kitabı okumayı düşünüyor
"Ne olduğun, nasıl olduğunu sandığın, seni başkalarının nasıl gördüğü değil ama sen bu hayatta ne istiyorsun?"
Okur Takip Önerileri
Onu yüreğimden çıkardığımı sanmıştım oysa orada kalmıştı. Sırlanmıştı, kuluçkaya yatmıştı.
Derin bir fiziksel acı hissettim. Devasa bir ret duygusuydu bu çünkü benimle ilgiliydi. Giyimimle, aksanımla, saç kesimimle değil. Benimle.
Asla yaşamadığım geçmişimle ilgili hikayeler uydurdum.
Bu konuyu hiç kimseyle, hatta Beatrice veya babamla bile konuşmadım. Her şeyi yazmaya karar verdiğim andan itibaren kendimle aramda bir sır tutmanin ne anlamı vardı ki? Yazı dünyasının insanlarıyla aramda bir yakınlık olduğunu hissederim: Çok okurum. Sayfaların arasında pek çok yetim, bahtsız, berbat zorbalıkların kurbanı olan, gene de kötülüğün elini sürmediği kızlar tanıdım: Işıltılıydılar, yetenekliydiler, belli ki kısmetlerinde kurtuluş vardı. Kabul ediyorum, kendimi o küçük kahraman kızlardan biriymiş gibi anlatmak pek cazip geliyor.
Okumayı ve aynı zamanda koşmayı, kendimi yok etme gerçekliğini öğrendim. Kendimi unutma, korsan, canavar, cadı, prenses alma özgürlüğünü yakalamıştım. Zor anımda bir sincap ya da bir peri yardımıma koşuyor, yalnızlığım diniyordu.
Edebiyat annemin boşluğunu doldurmak istediğimde karşıma çıkan tek yol olmuştu. Öncesinde boşluk olmayan tutku var olmuş mudur acaba?
Yanlış bir şekilde mutluyduk, bizimki gibi sorunlu ve yıkıntı bir ailede kimsenin tahmin etmeyeceği şekilde mutluyduk.
Başımı arka koltuğa dayadım ve gülerek şunu düşündüm: Ne kadar gereksiz kişileriz.
Birbirine kenetlenmiş iki beden sanki ben orada yokmuşum gibi bir süre öylece kaldı. Onlara bakmak kötü hissettiriyordu ama gene de gözlerimi alamıyordum, sanki öksüz kalmışım gibi içim kıyılarak yoksunluk çekiyordum.
Yatağa oturuyorum. Bir olgunluk coşkusu anında seni anımsama ve seninle yüzleşme zamanımı geldiğini anlıyorum. Yoksa seninle ilgili bilgece bir karar olmam mümkün olmayacak.
Arkadaşlığımız sona erdiğinden beri hayatın kaydını tutmaktan vazgeçtim.
Şu anda okuyor
%53 (234/440)
