İstenildiği gibi olan ya da olmayan şeylere üzülmekle o kadar zaman harcıyoruz ki treni kaçırıyoruz...
Hayat kendi yolunu bulur ve her şey olacağına varır. Sadece yaşa ve bırak olsun gitsin.
“Şimdi umut edecek,
yaşayacak neyimiz var?”
Eli omzumdan koluma, oradan parmaklarıma doğru ilerledi. Parmaklarını
benimkilere doladı. “Bugünümüz var,” dedi. “Şanslıysak yarınımız da, öbür günümüz de. Hayatımız var.