Bugün kendimi fazlasıyla yalnız hissediyorum aslında bir kaç haftadır böyle hissediyorum. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Bazen hayatımın hepsini rol yaparak yaşadığımı düşünmekle geçiyor. Bazı günler durgunluğun içine boğuluyorum ve benim güler yüzlü oluşuma o kadar alışık oldukları için üzgünlüğümün sebebini soruyorlar. Ben ben sadece ama sadece huzur arıyorum koca bir gün içinde nefes alacak bir zaman arıyorum.
Bu aralar hayata bakış açım farklı biraz. Hani bir kitaba hevesle başlarsınız ama kitabın ortalarına geldiğinizde o heyecanı tutkuyu kaybedersiniz ya işte bende bu aralar öyleyim. Sabah uyandığımda günümün güzel geçeceğine inanmak istiyorum ama günün yarısı bittiğinde eve geldiğimde asıl kasvettin asıl zorluğun asıl çekilmez olan kısmın başladığını anlıyorum. Dışarıda iken duygularım zamanla yarışmıyor. Aksine yok oluyor.Ama evde ah o küçücük odamda kendimle boğuşup durduğum kendimle ettiğim kavgalarımda zaman o kadar yavaş ki resmen duracak gibi beni o ana tıkayacak gibi zalimce akıyor.
Bazı Tuhaf İnsanlar'a Dair...
Okumuş olduğum 
Kadınları Anlarmış Gibi Yapma Sanatı kitabıyla ilgili birkaç şey söylemek istiyorum. Aslında bu kitap nezdinde genel olarak konuşacağım.
Öncelikle bu söyleyeceklerim bu kitabı sevmeyen ve sevmediğini belirten kişilere dair olmayacak. Çünkü bu gayet tabii bir durum. Ancak muhatabım bu kitapla ilgili paylaşımlarımdan sonra beni kitapla bağdaştırıp - sanki
