Distopyanın ilk örneklerinden olan bu kitapta Wells 22. yüzyıl Londra'sını betimlemeye çalışmış. Bulunduğu dönemin teknolojik durumunu düşününce, benim, öngörüleri dolayısıyla çok etkilendiğim bir kitap olmuştu.
Anlatımı akıcı olduğu için rahat okunan kitaplardan biriydi. Bir de merakla ve zevk alarak okuyorsanız bir solukta bitireceğiniz kitaplardan.
Kitabı okurken sık sık içinde bulunduğumuz zamana başka bir gözle bakmamı sağladı yazılanlar. (Spoiler sayılabilir altta yazacaklarım.)
Örneğin baş karakter, günümüzdeki rezidans kavramını anımsatan gökdelenlerden birinde yaşıyor, küçücük yaşam alanına direkt ulaşan asansör ile giriş yapıyor ve sosyal alanlarda yemeğini yiyor, arkadaşıyla görüşüyor. Bu sahneyi okuduğumda doğadan kopuk, camların ardında süren hayatın boğuculuğundan etkilenmiştim. Ama düşünecek olursak ışıl ışıl avmlerde geçen hafta sonlarında kimse kendini yeterince mutlu hissetmiyor ama mutsuz olduğunu da düşünmüyor... Yaşarken farkına varılmadığından olsa gerek.
Yine bir başka dikkatimi çeken unsur üç şeritli yollarda şeritlerin hız sınırlarına göre ayrılmış olmasıydı. Günümüzdeki otoban tanımına bire bir uyan bu tip detayları yakalamak beni hem heyecanlandırdı hem de çokça düşündürdü.
Tabii bir de insan ilişkileri, bireyler, sınıf ayrılıkları ve toplumsal yaşama bakış var. Teknolojinin gelişmesiyle camların ardına gizlenen, gökyüzünü unutan insanoğlunun mutsuzluğu da ifade edilmiş. Günümüz insanında sıkça gözlemlediğimiz üzere.
