Öncelikle " hikikomiri " kelimesini açıklayarak daha sonra kitaptan bahsetmek istiyorum ; Japonca bir kelime olup ; münzevi , aşırı derecede izole edilmiş,kendi içine kapanmış anlamına gelmekte .
.
Tesadüf eseri parkta tanışan genç Taguçi ile orta yaşlı Ohara ; sohbet ederek , birbirlerine yaşamlarını anlatmaya başlarlar .
Taguçi ; hikikomiridir ,Ohara ise işsizdir . Ohara'yi gözlemleyerek onunla ilgili tüm detayları farkeden Taguçi ve Ohara"nın yaşam deneyimleri oldukça hüzünlü ve kaotik bir yaşama işaret ediyor. Etrafımızdaki insanları düşündürüyor kitap ,kimbilir farkında olmadığımız ne yaşamlar var ya da farkında olmadan kimlerin gözlemine dahil olduğumuzu ... Bu anlamda biraz ürkütücü aslında. Ve toplumsal baskıyı hissetmek sarsıcı .
Kitap sade ,sakin ve oldukça anlamlı . Satırlardaki kelimelerden akanın dışında hayatın en güzel armağan olduğuna, herşeye rağmen durmadan ilerlemenin , her seferinde ayağa kalkmanın önemli olduğunu dair mesajlar veriyor .
İnsan insanın kurdudur misali ,toplum tarafından farklı bir kategoriye dahil olan iki insanın birbirine can simidi oluşunu okurken paylaşmanın konuşacak birinin varlığının ne denli önemli olduğunu da hissettiriyor kitap.
Çevirmen #leventalarslan 'a yazarın hissiyatıni incelikle ilettiği için teşekkür etmeli zira bu tarz kitaplarda his her zaman yakın olmuyor okura ...
Pandemiyi köküne kadar yaşadığımız ,sosyal yaşamların dibe vurduğu son yıllarda en çokta Taguçi Hiro 'yu anlamış olabilirim.
