Esat Mahmut Karakurt’un 1940 yılında kurgulamış olduğu bu roman başta basit gibi gelse okudukça cezbeden bir yapıya büründü benim için. Nihayetinde bazen böyle kafa dağıtacağımız kitaplara da ihtiyacımız oluyor. Bu kitap da tam onu karşılayordu.
Kitabı üç bölüme ayırmak gerek. Giriş kısmı hayli uzun olmakla beraber tüm önemli ayrıntılara sahipti. Yapılan eylem, bunun sonuçları ve sonra da bu sonuca gitmesine sebep olan etkenler bir bir anlatılmıştı. Bir yandan okura duygusal bir yönden hitap edilirken bir yandan da olayların mantıksızlığını düşündürtüyordu. Çünkü yer yer fazla klişe şeylerle karşılaşabiliyordunuz. Ama sanırım o dönemin edebiyatında da böyle bir hava olduğundan anlayışla karşılamak gerek.
İkinci kısım diyebileceğimiz mahkeme bölümü ise olayları bir anda bambaşka bir noktaya taşımıştı. Açıkçası ilk okumaya başlarken böyle bir şey olacağını hiç tahmin edemezdim. Ondan son derece vurucu geldi bu yerler. Açıkçası buraların biraz daha uzun olması hoşuma giderdi.
Final kısmı ise bir anlamda zamana bağlı olarak her şeyin üstüne sünger çekilen bir haldeydi. Biraz basitti belki bu kısım ama olması gereken de buydu. Zira yaşanan o acıları düşünürsek karakterlerin bir şekilde mutlu olmasını istemek çok doğaldı. Genel olarak kitaptan oldukça memnun kaldım. Yazarı da bu sayede tanıdığıma mutlu oldum.
