İnsan kendi hayvanlığını yenemediği için aptal ve dar fikirli oluyor. Mesela gurur da... Bu içtimai bir mefhumdur. Dağ başında yalnız yaşayan insanın, deli olmadıkça mağrur olabileceğini zannetmiyorum; o bir silahtır, başkalarına boyun eğdirmek cehdidir.
Tolstoy, Rousseau, Dostoyevski vesaire... Hepsi senin, benim gibi zayıftırlar. Bir tek cihetten büyüktürler, zaaflarını kabul etmişlerdir ve onları söylemekten çekinmezler, mağrur değildirler.