Bu kitabı elime aldığım her an kendi dünyamdan ayrılıp, iliklerime kadar Tolstoy'un yarattığı dünyayı hissettim. Levin'den bahsettiği kısımlarda; çalışan köylüleri anlatırken kendimi o uçsuz bucaksız ekin tarlalarında, çalışanları izlerken, ekinlerin biçilme sesini, köylülerin sohbetlerini kulağımda işittim. Av kısımlarında tüfeğin sesini duyup, köpeğin düşen ava doğru koşuşunu gözlerimle gördüm. Yüzüme çarpan rüzgarı hissettim. Kiti'yi gördüğünde yaşadığı heyecanı yaşadım, onu kıskandığında kıskançlığını hissettim
Anna'yı anlattığı kısımlarda, o baloların ihtişamını, kadınların zarif ama gösterişli elbiselerini, upuzun yemek masalarını gördüm, kendimi bazen devlet meselelerini, bazen sınıf çatışmalarını içeren tartışmaların içinde buldum, Anna'nın ikilemlerini yaşayıp, kendimi çaresiz hissettim, o buz gibi soğuk tren garında, treninin sesini işittim...
Kısacası sanki kitabı okumadım, öykünün içindeydim. Saniye saniye her anı yaşadım. Bütün karakterlerle tanıştım. Özellikle Anna ve Levin'in zihninin içindeydim.
Tolstoy öyle yerinde betimlemelerle zenginleştirmiş ki kitabı, abartısızca, akıcı bir dille, okuyucuya tam o mekana gitmiş gibi hissettirmeyi başarmış.
