Kırıldıkça büyüyoruz… Bu denli kırılmasak çocukluk sonsuza dek sürer miydi? “Bir düşün yıkılışını kendisinden başka kimse bilmiyor ve anlamıyordu. Düşle birlikte kendisi de yıkılıyordu işte.” Böyle hissettiriyor hayat romanın kahramanı Mustafa’ya. Ve okur olarak kitabın dünyasına sızmanın bir yolunu bulup kahramana sımsıkı sarılmak istiyorsunuz. Benzer bir duyguyu Pal Sokağı Çocukları’nı okurken de yaşamıştım. Romanların, hikayeleri kendilerinden büyük çocuk karakterlerine sarılırken kendi kırık dökük çocukluğunu da tamir etmek istiyor insan belki de… Aşk Mavidir romanını okurken, Mustafa’yla birlikte okur da kendi çocukluğuna gidiyor, ilk okul sıralarına, ilk aşk heyecanlarına, büyük bir merakla okunan ilk romanlara, öykülere, çizgi romanlara, ilk hayal kırıklıklarına, ilk isyanlara… Yani her şeyin başladığı yere dönüyorsunuz. Çocukluğunuza… Kitabı okurken içimde hala kimsenin öldürmeyi başaramadığı, herkesten köşe bucak sakladığım küçük kıza döndüm ve şöyle dedim: “Teşekkür ederim pes etmediğin için…” Ve buna vesile olduğun için sana da teşekkür ederim Mustafa! Romanın hikâye evrenini aşıp mutfağıma kadar geldin. Hadi gel seninle mavi güller yetiştirelim, buzdolabından soğuk su içelim kana kana…
