Dakikalar geçti. Gözleri kapalı birbirlerinin kalp atışlarında huzur buldular. Ne bir adım geriye gittiler, ne bir adım öteye. Sanki ortada bir yerde dengeyi kurmuşlardı. Ne bir adım ötesi, ne bir adım gerisi… Başlangıç noktasındaydılar belki de. Aşkın yeni yeni küllerinden doğduğu o yerde. Aşk, sıcacık bir bardak kahvenin dumanında, yorgun anılarda, umut dolu kalp atışlarında yaşıyor bu hikâyede. Bir çift ceylan gözle nefes alıyor ve yine karanlıkları aşıp o bakışlara ulaşmaya çalışıyor. Aşk kuytu karanlıklardan kurtulmaya çalışıyor bu hikâyede, onu karanlıklardan kurtaracak kahramanını arıyor. Karanlıklara saklıyor aşkı Nihan. Kalbine hiç ulaşamasın diye. Ve sonra şiir gibi seviyor Nihan’ı Baran. Öyle incitmeden. Sadece bir kez gülsün diye. Baran hep çok seviyor. Hikâye de böyle başlıyor işte…
