Serinin üçüncü kitabı beni birçok açıdan hayal kırıklığına uğrattı. Yüzlerce sayfa süren acı ve çaresizlikten sonra bu kadar hızlı ve mutsuzluğa yatkın bir son olmasına üzüldüm.
Zaten bir son kitabı havası hissedemedim hiç. Bunu kaç kez düşündüm ve söyledim bilmiyorum ama yazarın sevdiğim tek yanı başarılı bir kurgu oluşturmuş olması. Anlatım da olayların işlenişi de epeyce zayıf kalıyor bu kurguya bakınca.
Tüm kitap boyunca Ruby'ye kızdım durdum. Konuşulması gereken şeylerin hiç konuşulmadığı, olayların gerçekten çok basit kaldığı bir süreç oldu. Son 100 sayfaya kadar esas planlar bile önemli sayılmadı. Kayıp vermiş olmak için verilen birkaç kaybı ise hiç saymıyorum.
Ortada bir casus varken kedidir hanım kedi kafası ile gezen lider mi dersiniz; ellerinde her türlü planlarını bozan ve zihin kontrol edebilen bir rehine varken gidip onunla sohbet etmeleri ve ondan öneri almaları mı dersiniz; delice sorunlarımız var ama yalnız kalmam gerek tamam mı diye düşünen ve hayati kararları teslim ettikleri ilginç kişilikler mi yoksa hiçbir şeyi umursamayan aileler mi dersiniz; varın siz düşünün.
Kitabı hayal ettiğim zaman hissettiklerimi sevdim ama detayları düşününce o kadar kızıyorum ki tam olarak ne söyleyeceğimi bilemiyorum. Sevdim ama çok değil galiba. Biraz da taraflı bir sevme oldu sanki. Lucas'ı sevdim, hayal ettiğim korkunç geleceğin beni derinden sarsmasını ve düşündürmesini sevdim ama tavsiye edebilir miyim bu seriyi, bilmiyorum.
