Babaya uzun bir mektup babamı kim öldürdü. Belki de bir anı defterine yazıyor, yıllarca içinde tuttuklarını Edouard, babasına anlatır gibi. Belki içindekileri yazdıkça, anlattıkça içinden de çıkaracak tüm bunlar. Anlamış gibi olanları , kabul etmiş, temize çekmiş yada yazarken oluyor bütün bunlar. Ne kadar iz bırakan bütün bir hayatı etkileyen bir ilişki baba oğul ilişkisi, ama dianamik de bir yandan, babalar değişiyor, çocukların bakış açısı değişiyor, roller değişiyor. Kabul edilenler, reddedilenler bile değişiyor. Ama izler siliniyor mu , mümkün değil. Hepsini öyle duru, öyle sakin anlatmışki yazar, hepsini o anda yaşıyor gibi hissediyoruz biz de.
Ah bir de sistem eleştirisi, onu da öyle bir nokta atışıyla ama asla bağırmadan yapıyor ki. Düz sade cümlelerle giden bir hikaye , bütün bunları ne de güzel yapıyor. Hem de bu kadar kısa 51 sayfalık bir kitapta.
“ ‘Baban geçmişini anlatmak istemiyor çünkü o geçmiş, ona başka biri olabileceğini ama olamadığını hatırlatıyor’ dedi. Haklı olabilir. “
“Adına gençlik denilen birkaç senelik unutuş”
“Hollande, Valls, El Khomri, Hirsch, Sarkozy, Macron,Bertrand, Chirac. Acının tarihinde isimler yazılı. Senin yaşamının tarihi, seni yok etmek için birbirinin yerine geçen bu insanların tarihidir. Senin bedeninin tarihi, onu yok etmek için birbirinin yerine geçen bu isimlerin tarihidir. “
Dönüp kendi gençliğini , olasılıkları ve içindeki seçimlerimizi, hayatı unutuşlarımızı, hayatımızı zannettiğimizden çok daha fazla etkileyen politikaları düşünmeden durabilmek mümkün mü bu kitabı okuduktan sonra artık?
Édouard Louis ‘i queer edebiyat eserlerini tanıtan bir yazıda görmüştüm. Yazarın otobiyografik özellikler
