Şükrü Erbaş'ın, daha önce insanın acısını insan alır deneme türünü ve bütün şiirleri kitabını okumuştum. Onları çok sevmeme rağmen, bu kitabı onlar kadar sevemedim. Bütün olumlu yorumlara rağmen beğenmedim.
İçinden cımbızla bir kaç güzel söz alıntıladım. Onun dışında fazla derine inmemek gerek. Çünkü bazı kelimeler çok sinir bozucu. (Tanrı, şarap, klise, ayin, yaratmak) yani ne gerek vardı bu gereksiz kelimelere hiç hoş değildi. Özellikle yüce Allah'ın adını Tanrı olarak söylemleyerek, erkek veya kadın kapıdan Tanrı gibi, çıkıyordu şeklinde tasvirler yapmak, vs..
Şahsen ben, anlam veremedim.
Keşke Şükrü Erbaş, kafamda insanın acısını insan alırdaki gibi kalsaydı. Açıkcası üzgünüm.
Kitaptaki en sevdiğim alıntıyla noktalayayım.
*Ey gönül haresi keder, insan kendinden ne kadar uzağa gider...
Kitapla kalın.
