Muhitin değişen, bozulan her şeyi gibi terbiyesi de berbat olmuştu.Her değişikliğe çabucak alışan Cabi Efendi, işte yalnız bu umumi terbiyesizliğe alışamadı.

Şehirdeki halkın tahammül olunmaz bir dereceye varan terbiyesizliği...

Sürdüğü şahane hayat, tıpkı mübalağalı bir peri masalına benziyordu.

Acaba şuh gençlerin hasta ihtiyarları, en güzellerin çirkinleri böyle delice sevmelerinde de bu ahlaksız, bu menfaatperest tabiatın gizli bir hilesi, gizli bir karı mı var?

İstanbul’un bu en güzel kızı gençlik gibi güzellikten de tiksiniyordu. “Güzellik kadınlar içindir. Güzellik erkeklerde iğrenç bir çirkinliktir” diyordu.

Seni kendine saygılı olmaya davet ederim.

Bilmiyorlar da sevmediklerini,
Ediyorlar büyük büyük yemini;
Bana gösterme, sen de nefretini,
Ne şifalar veren yalanlar var!

Canım, sen de hiç sürat-i intikal yok mu?

Fikirlerinin çarpışmasından adeta hakikat şimşeği söndü.

Her tartışmada olduğu gibi onların tartışmalarından da hiçbir sonuç çıkmadı.