"Yüreğimiz var , var ama yüreğimizi dayayacak bir yer yok."
s. 30
Cümle başlıyor....uzun ... açılan parantezler, tırnaklar, noktalı virgül, artı, eşittir derken.... ben noktayı da kapalı parantezi de göremiyorum... içindeki cümlede zihnim, edebiyatın matematiği zorluyor...
Her parantez düşünce dünyama yeni bir pencere ...sayfayı çevirince kitabı kapatınca da açık kalan. Kalsın da.
Cümleler arası, derin anlamlarda kaybolduğum eserler beni daha çok etkiliyor.
Nuri Pakdil'in, Fethi Gemuhoğlu anısına yazdığı eserde on iki deneme var. Deneme başlıklarıyla bile etkileyici bence.
"varoluş sözleşmesi, damar derinlerde, çağa çıkmak"...
Kitap 80 sayfa ama hızlı okuyup bitirmenize izin vermiyor ... öyle yapmayın da. ;) tane tane... noktalama isaretlerinin de hakkını vererekten....
"Her insan yeryüzüne eklenen bir sorumluluktur: doğumla birlikte. Çünkü insan bir sorumluluğu yüklenerek geldi yeryüzüne + bir varoluş sözleşmesi bu = İNSAN YARATILDI. Yazık ki, zaman zaman duraklıyor insanın zihinsel aygıtları: oysa, insan, sürekli olarak düşünmek zorundadır bir şeyi: yaratılış bilgeliğini. İnsanın böylesi bir zihinsel edim içinde olabilmesi de bir iz sürmesiyle olasıdır ancak: çok çetin bir zihinsel edim gerekli. Yoğun bir sis tabakası kaplamıştır yeryüzünü + İNSANIN YÖNÜNÜ. Çağımızda, insan hem birbirinden kopmuş, hem de insanın aygıtları birbirinden kopmuştur: Sözgelimi, insanın düşünce aygıtı ile sindirim aygıtı arasında hiçbir ilinti kalmamıştır + her aygıt kendi başına yaşamaktadır şimdi = İŞTE YERYÜZÜNÜN CİN GÖRÜNÜŞÜ! s.71
