Yatağımın sıcaklığını terk ettiğim vakit,çılgın fırtınalarla haykırarak,tehditkar rüzgarlarla camları döverek geçen gecenin bütün soğukluğunu emmiş olan soğuk terliklere çıplak ayaklarımı sokunca,içimde geceden kalma bir üşümenim titrediğini hissettim.
"Ne vakit ki insan edebiyattan nefret hissetmeye, kafiyeler, mısralar gözüne boş, anlamsız, bıkkınlık verici görünmeye başlar, ihtiyarlığın soğuk ve kemikten iskelet elleri onun kalbine uzanmış demektir."