Kitap, bir Dostoyevski şaheseri olarak adlandıramasak da yazarın oluşmaya başlayan anlatım tarzının filizlerine şahit olduğumuz iki birleştirilmiş kısa hikayeden oluşuyor.
İvan Andreyiç; gururlu, soylu fakat kıskançlığından deliye dönmek üzere olan orta yaşlı bir adam. Operada kafasına düşen bir aşk mektubunun,karısı yanında olmamasına rağmen, karısının aşığı tarafından yazıldığını düşünüp mektuptaki ev adresine gidecek kadar delirmiş.
Kıskançlıktan sarhoş olmuş bu "rakun kürklü beyefendi"nin kendisinin de farkında olduğu bu trajikomik halleri hikayenin diyalog üzerinden yürümesinden de kaynaklı olarak zihninizde bir öyküden çok oyun izleme zevki veriyor. 60 sayfa boyunca bir delinin peşinde karısının onu aldatıp aldatmadığını anlamaya çalışıyorsunuz, trajikomik bir dedektif romanının içindeymiş gibi adeta.
Kendi çapkınlıklarından biliyor olsa gerek ("Önceleri kendisi, başka kocaların aldatılmasına sebep olurdu. Şimdi yaptığını çekiyor.") aldatmanın ne kadar kolay yaşandığını ve bundan ötürü karısından, elinde bir kanıt bile yokken yalnızca evden dışarı çıktığını duyduğu için kıskançlık krizine giren bir adam. Gerçek hayattan çok uzak olmayan bir hikaye, özellikle günümüzde sosyal medya üzerinden atılan ateşlerin çokça kişinin başını yaktığını düşünürsek. Kitapta da geçtiği üzere: "Tutku kural dinlemez, kıskançlıksa var olan en müstesna tutkudur"
