Bütün anneler,annelerin en güzeli,
Sen, en güzellerin güzeli,
Onüçünde evlendin,
Onbeşinde beni doğurdun,
Yirmialtı yaşındaydın,
Yaşamadan öldün.
Sevgi taşan bu yüreği sana borçluyum.
Bir resmin bile yok bende,
Fotoğraf çektirmek günahtı,
Ne sinema seyrettin, ne tiyatro.
Elektrik,havagazı,su, soba
Ve karyola bile yoktu evinde.
Denize giremedin,
Okuma yazma bilmedin.
Güzel gözlerin,
Kara peçenin arkasında baktı dünyaya.
Yirmialtı yaşındayken
Yaşamadan öldün...
Anneler artık yaşamadan ölmeyecek...
Böyle gelmiş,
Ama böyle gitmeyecek!
Mehmet Nusret Nesin nam-ı değer Aziz Nesin'in annesine hediye ettiği bu eser yazarın yaşamının ilk 12 senesini anlatıyor. 5. Sınıfta olduğu dönemde annesi kaybetmesi ile sona erdirdiği yaşam hikayesinin ikinci bölümünü okumak üzere Yokuşun Başına giderken sizlere de bu eseri okumanızı önemle rica ederim.
Aziz Nesin'in Son sözü ile sizlere veda ederim;
Yemeğini rahat yemek istiyorum,rahat ısınmak, rahat uyumak istiyorum;bu benim hakkım değil mi? İşte ben bu hakkı istiyorum. Bu hakkı insanların, çoğunluğun elinden alan mutlu azınlığın sonuna dek,yaşadığım sürece hep karşısındayım, karşısında olacağım...
