Ahmet Ümit’in okuduğum ilk romanı. Beyoğlu’nda büyüyen 3 farklı kişilikli çocukluk arkadaşlarının öyküsü bu polisiye- psikolojik dram.
Yaşayan hiçbir yazar bende güçlü etki bırakmadığı için biraz önyargılı ve isteksiz başlamama rağmen ilk günden merakımı diri tutmayı başardı. Uzun zamandır hiçbir roman bu kadar akıcı ve sürükleyici gelmemişti bana.
Tüm duygular çok içten ifade edilmiş eser, kimlikleri, hayatı sorgulamaya, durup düşünmeye itiyor. Katya’nın Sermet’le hikayesini anlatırkenki kesinlikle “türk” ve erkeksi konuşmaları aykırı gelse de, roman boyunca yer yer gülüp bazen duygulandığım sahneler içimi ısıttı. Üstelik yazar da çok ince ruhlu birisi, böylesi bir kalemi tanımış olmakla huzur buldum bu eserle. Çok yaşa, Ahmet Ümit!
Okunmalı!
