Beyoğlu Rapsodisi

Ahmet Ümit'in Sis ve Gecesini okuduktan sonra bir şey fark ettim. Ahmet Ümit, okuyucuyu son sayfalarda şoka uğratmasını iyi biliyor. Çünkü, bu kitabı bitirdiğimde en az 5 dakika -şaka yapmıyorum- boyunca ağzım açık bir şekilde ''O nasıl bir sondur öyle?!'' diye kendime sorgularken buldum.

Polisiye severler için şiddetle tavsiye ettiğim bir kitaptır. Olay kurgusu inanılmaz. Yani şuraya bile yazarken, okuduğum zaman yaşadığım hisleri hissediyorum. Bazı okurların yaptığı yorum gibi Ahmet Ümit sürükleyici bir üslupla yazıyor ama bu kitapta yazdığı kurgu inanılmaz. Tüm kitaplarını okumadım ama hepsini okuyup kitaplığıma koymak istiyorum. Bu kitabı da ödünç almıştım. Kitap alışverişi yaptığım bir sırada alıp kitaplığıma da koymak istiyorum.

"Önce Söz Vardı" programındaki sohbetleri, coşkulu anlatımı ile Ahmet Ümit bende merak uyandırdı ve ilk kez bir romanını okumaya program sayesinde karar verdim. Polisiye roman okumayalı da bir hayli zaman olmuştu hem.

Kitabı henüz bitirdim ve kitapla ilgili söyleyebileceğim ilk şey tuhaf bir kitap olduğu.

Üç eski dostun birbirinden farklı yaşamları ve kurduğu dostluk üzerinden ilerliyor kitap. Esas olaylar son 150 sayfada başlıyor denebilir hatta. Adından da anlaşılacağı üzere özellikle Beyoğlu adeta sözlü bir harita gibi betimlenmiş. Yemeğe gidilen her mekan, her mimari yapı tek tek anlatılıyor.

Dili sade, yormayan bir kitaptı Beyoğlu Rapsodisi. Güzel bir romandı ancak tatmin edici bir polisiye değildi kesinlikle. Spoiler vermek istemiyorum bu yüzden tuhaf bitti demekten daha net bir şekilde yorumlayamayacağım sanırım. Kitabın başları uzun uzadıya anlatılırken olayın çözümlendiği kısım oldu bittiye getirilmiş bana kalırsa.

Bunlara rağmen kesinlikle sıkıcı bir kitap değildi ve okuduğum son Ahmet Ümit kitabı da olmayacak.

Türkiye' de polisiye roman dediğimiz zaman akla gelir Ahmet Ümit...
Ama benim ilgilenmediğim bir durum bu. Benim asıl ilgimi çeken şey romanda geçen karakterler gibi düşünebiliyor muyum, o karakterler gibi tepki verebilir miyim, sevebilir miyim, öfke duyup kin duyabilir miyim? Hatta ve hatta onun gibi cinayet işleyip, yalan söyleyip, ihanet edebilir miyim? Burdaki durum aslında insanî duyguların, hormonların, düşüncelerin ne derece realist bir süzgeçten geçtiğidir. Yani bir yazar fantastik bir distopya-ütopya kurarken bile bizim okuyucu olarak hayranlık duyduğumuz durum gerçekleşme ihtimali olan olayların (ki ihtimaller, gerçekleşmeme ihtimalini içinde barındırır) ne derece mantıklı olduğudur. İşte Ahmet Ümit' i diğer yazarlardan ayıran özelliğidir bu...

İncelemelerimde kitabın içeriğiyle ilgili hiçbir bilgi vermediğimi beni tanıyan dostlar bilir... Şu kadarını söyleyebilirim, bittiğine üzüldüğüm ender kitaplardan biri...

Kendisi İstanbul-Beyoğlu aşığı olduğu kadar İstanbul' un tehlikelerini de kabullenmiş biri. Çok az rastlanır bir durum bu. Çünkü bir insan aşık olduğu zaman genelde aşık olduğu kişinin güzel davranışlarını bilir. Göze inen o "perde" aşık olduğumuz kişinin kötü davranışlarını beynin bir savunma mekanizması olarak görmezden gelme eğilimini anlatır bize. (Frontal lob). Bu nörosinirsel-kimyasal olay Ahmet Ümit' te bilinçli bir aşık oluş olarak karşımıza çıkar...

İyi okumalar, kitapla kalın.

Gerçekten çok guzel bir kitaptı. Ahmet Ümit in yazarligini seviyorum kitaba gelirsek Beyoğlu içine tarihı ,kültürü ,zemini ,fakiri her türlü insanı barindiribilen kocaman bir semtimiz..yazar kitapta Beyoğlu nu sokaklarını dukkanlarini karış kariş anlatmış sanki Beyoglu nu onunla birlikte geziyorsunuz. Kenan ,Nihat ve Selim cocukluk arkadaşı her zaman birbirlerinin yanında olmuşlar. . Birbirlerinden hiç ayrilmamis güzel yürekli insanlar Kenan zengin sigorta şirketi olan yakışıklı ,çapkın ve herseyi yle siradişi şeylere meraklı bir adam macera Kenan in resim tutkusuyla başlıyor. Emniyetten aldığı cinayet fotoğraflarını sergi açmaya kullanmasıyla hayatını tamamen değişecektir. İki cinayet ve koskoca merak kitabı okuyun derim ... iyi akşamlar arkadaşlar kitapla kalın.... Şiddetle tavsiye ederim. ..

Bir Ahmet Ümit macerasının daha sonuna geldik...
Yine mükemmel bi kitap polisiyeyi bana sevdiren tek yazar.
Kitabın sonunda o kadar şaşırdım ki , üzüleyim mi sevineyim mi bilemedim. Kötü bi trajedi ile bitiyo kitap ama oldukça sürükleyici okumanızı tavsiye ederim :)

15 yaşındayken okuduğum ve çok keyif aldığım bir romandı. Sonu sizi çok şaşırtacak ve etkileyecek. Polisiye sevip yerli roman okumak isteyenlere şiddetle tavsiye ederim.

Ahmet Ümit'in kendine has dili özgün konusuyla kolaylıkla okuduğum bir kitap. Üç arkadaşın peşine düştüğü bir cinayeti anlatan romanımız oldukça sürükleyici idi. Bu özgün konuyu çok sevdim ama samimi anlatımı daha çok sevdim diyebilirim. Bir okuyucu olarak kalmadım bu üç arkadaşın -onların haberi olmasa da :))- dördüncüsü oldum. Onlarla beraber oturdum, kalktım ,yedim., içtim, gezdim, suçluyu aradım... Fakat kitap sağ gösterip sol vurdu sonu hakikaten çok şaşırtıcıydı lakin daha sonra bu kadar şaşırmamam gerektiğini düşündüm kitabın yazarı ne de olsa' Ahmet Ümit' sıradan bir son bekleyemeyiz kendisinden.Şaşırtıcı sonları sevenlere -kim sevmez ki- tavsiyemdir.

Ahmet Ümit'in şimdiye kadar okuduğum en sıradışı kitaplarından biri olan Beyoğlu Rapsodisi, bize cinayet romanı denen kavramı yeniden sorgulatır nitelikte. Cinayet romanı dediğimizde belli kalıplar ve dinamikler vardır, ancak bu kitap bizlere çok daha farklı yazılabileceğini düşündürtüyor. Tabi bunları okuyup bitirdikten sonra anlıyorsunuz fakat ilk sayfaları geçip ortalara doğru ilerlerken bir değişiklik olduğu hissediliyor. Dili oldukça sade ve akıcı, tasvirler iyi yapılmış ve İstanbul'a yabancı değilseniz demek isteneni anlamak kolaylaşıyor. Sürükleyeci bir anlatım var ancak merak uyandırma konusunda biraz durağan diyebilirim, bu hikaye gidişatından kaynaklı bir durum. İstanbul ve Beyoğlu'na aşık olan Ahmet Ümit bu eserinde hayranlığını fazlasıyla bağıra çağıra dünyaya ilan ediyor, hem de çok ünlü başka kentlerle kıyaslayarak. Yazar bir tur acentasında çalışsaymış yıllardır iddia edilen ve bir türlü gerçekleşmeyen "turizm patlayacak" söylentisi gerçek olurmuş belki, bilemiyorum. Hikayeye geçiş yaptığımızda; Selim, Kenan ve Nihat adında çocukluktan beri süregelen üç samimi arkadaşın başlarından geçen olayları okuyoruz. Selim hikayeyi anlatan en normal karakter olmakla birlikte down sendromlu bir çocuğa sahiptir. Nihat en garibanlarıdır ve genelde Selim ve Kenan'ın maddi yardımlarıyla ayakta duran bir beleşçidir. Kenan ise ağzında gümüş kaşıkla doğmuş maceraperestin tekidir zaten bütün hengamenin sebebi bu arkadaştır. Hikayede bir cinayet var fakat bu üç karakterden hiçbiri içinde değildir, sadece Kenan'ın çektiği bir fotoğraftan etkilenip cinayeti aydınlatma hevesi yüzünden hayatlarında değişiklikler meydana geliyor. Bir de Katya var Kenan'ın sevgilisi, kendisi Rus fakat çok uzun yıllardır İstanbul'da kalmadığı halde Türkçeyi adeta Trt spikerleri kadar düzgün ve hatasız konuşuyor. Bunu bir gözlemleme eksikliği olarak düşünüyorum, mesela 10 senedir Türkiye'de yaşayan bir Japon tanıdığım bile bazen kelime sorardı bana iyi öğrendiği halde. Yazar yabancıları çok iyi analiz edememiş bana göre, bu kitapta onu gördüm. Cinayet dışında Beyoğlu hakkında bayağı bir bilgi olduğunu söyleyebilirim, sokak sokak anlatılıyor resmen. Ahmet Ümit özellikle sonlarda şaşırtmayı seven bir yazar olduğundan bir anda simyacılık giriyor işin içine. Hatta sonraları satanistler ve black metal konularına girse de, toplumun metal müzik dinleyenlerin şeytana tapıp kedi kesmesi ve uyuşturucu kullanması hakkındaki önyargılarına cevap veriyor. Aslında kitabın kırılma anları üçte ikilik bölümden sonra başlıyor, ondan önceki sayfalar karakterlerin genel yaşamları ve günlerini nasıl geçirdikleri üzerine inceleme gibi. Çok fazla hikayesine girmek istemiyorum çünkü okumak isterseniz tadı kaçar. Sonunun şaşırtıcı olduğunu söyleyebilirim, bir de günümüze yakın bir zamanda geçen bu hikayede hala mektupla haberleşenleri görmek ilginç geldi. Ahmet Ümit çok fazla argo ve küfür kullanmaz aslında ancak Beyoğlu Rapsodisi bir yeraltı edebiyatını andırır nitelikte. Kenan ve Nihat'a gıcık oldum ancak okuması güzeldi yine de. Farklı bir polisiye ve değişik bir cinayet kitabı okumak isteyenlere tavsiye edebilirim.

Ahmet Ümit, bildiğim Beyoğlu' yu tekrar ederek ezber ettirdi :)
Okunmalı dediğim kitaplar içerisinde. İlk başlarda sıkıcı gelse bile arkadaşlık, dostluk ve vefa gibi kavramların içeriklerini düşünmeye başlıyorsunuz.

Çok severek okudum "Beyoğlu Rapsodisi"ni. Her sayfasında ayrı bir heyecan, kitabın sonuna kadar süregelen bir merak vardı. Üç çocukluk arkadaşından Kenan'ın Beyoğlu'nda işlenen cinayetleri konu alan bir fotoğraf sergisi açma isteğiyle başlıyor tüm yaşananlar. Kitabın sonu tam anlamıyla bir sürpriz. Şaşırmamanız mümkün değil. İstanbul'u çok seven biri olarak Ahmet Ümit'in Beyoğlu'nu, mekanlarını, sokaklarını, insanlarını anlatmasını o kadar sevdim ki Selim, Kenan ve Nihat ile birlikte Beyoğlu'nun o büyülü sokaklarında sanki bende yanlarındaymışım gibi hissettim. Ahmet Ümit'in samimi anlatımıyla bir yandan bitmesini hiç istemediğim ama bir yandan da "Acaba katil kim?" sorusunun yanıtını bulabilmek için doyumsuzca okuduğum bu kitapta olumsuz bulduğum tek detay neredeyse her sayfasında denk geldiğim yazım yanlışlarıydı. Keşke olmasaydı... Beyoğlu Rapsodisi polisiye roman sevenlere ve İstanbul'u özellikle de Beyoğlu'nu okumak isteyenlere tavsiyemdir. İyi okumalar...

Romanımızın ana karakterleri çok küçüklükten beri dost olan Kenan, Nihat ve Selim. Roman, Selim'in ağzından anlatılıyor. Kenan' ın ölümsüz olmak düşüncesi ile cinayetleri konu alan bir fotoğraf sergisi açmak istemesiyle başlıyor her şey..

Tabi her şey sergi ile bitmek bilmiyor.. Kenan' ın fotoğraflarda fark ettiği küçük bir ayrıntı ile üç arkadaş kendini bu cinayetlerin tam göbeğinde buluyor.

Selim, polisiye romana olan sevgisi ve bu yüzden bu tür olayları daha iyi kavrayabildiğinden cinayet olaylarını çözebilmek için Kenan' a büyük ölçüde yardım sağlıyor.

Yazar, Beyoğlu kültürünü, onun sokaklarını, insanlarını, tarihini, binalarını, geçmişte burada yaşanan önemli olayları; gerek betimlemeleri gerekse yalın anlatımı ile gerçekten başarılı bir şekilde yazıya geçirmiş.

Yazarın romanlarının sonunda okuyucularını şaşırtmak genel olarak takındığı bir tavır sanırım. Çünkü kitabın son cümlesinden sonra kitabın son sayfasına boş boş en az beş dakika bakıp kendi kendinize 'nasıl mümkün olabilir' diye sorular yöneltiyorsunuz.

Yazarımız, Selim ağzından anlattığı bu kitabı gerçekten kendiyle özdeşleştirebilmiş. Hatta öyle ki, yazarın gerçekten Selim olmasından korkuyorum.

Polisiye romanları çok severim, bu nedenle de katil tahminlerim iyidir. Roman çok akıcı ve konusu gayet enteresan. Sonuna kadar insan gerçekten keyifle okuyor fakat kitap bence en olmaması gereken şekilde bittiği için gerçekten üzüldüm. Ters köşe yapan kitaplar güzeldir ama bu son keyif vermedi ve zoraki bir şaşırtma yapılmış gibi geldi. Daha çarpıcı bir sonla çok daha güzel bir kitap olabilirdi.