Bir Ankara Ailesinin Öyküsü
Orhan KaraveliBir Ankara Ailesinin Öyküsü Gönderileri
Bir Ankara Ailesinin Öyküsü kitaplarını, Bir Ankara Ailesinin Öyküsü sözleri ve alıntılarını, Bir Ankara Ailesinin Öyküsü yazarlarını, Bir Ankara Ailesinin Öyküsü yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Ankara’da 29 Ekim 1933! Cumhuriyet on yaşında. Birkaç metre ötemde Atatürk! Kendisi!.. Etiyle kemiğiyle; göz kamaştıran görkemi ve güzelliğiyle O!.. Sesi kısılırcasına haykırıyor: “Ne mutlu Türküm diyene...” Belleğimin derin çizgilerle çizilmiş ilk ve hiç unutmadığım... unutmayacağım görüntüsünü yaşıyorum. Babam elimi sımsıkı tutmuş. Bıraksa koşup yanına gidecek, boynuna sarılacağım.
1930'ların Ankara'sı küçük ama düzenli gelişip büyüyen sevimli bir kentti. O, "Atatürk'ün Ankara'sı"ydı!
Henüz "saylavı" (milletvekili), henüz "işini bilmeyen" (!) dürüst memuru, "devrim koşusunun" erleri öğretmeni, çalışkan ve sorumluluk bilinci hızla gelişen öğrencileriyle...
Sayfa 107 - Pergamon YayınıKitabı okudu
Nejat Akgün, Ankara Kulübü Yayınları arasından çıkan (1996) "Burası Ankara" isimli kapsamlı kitabında bu olayı anlatırken "Şair Mehmet Akif'in İstiklâl Marşı şiirini yazmış olduğu ev... Kurtuluş Savaşı sırasında "Tacettin Tarikatı Şeyhi" tarafından Burdur Milletvekili olarak Birinci Meclise girmiş olan şaire oturması için ayrılmıştır..." demektedir. Oysa o tarihte burada herhangi bir tarikat şeyhi bulunmayıp "evi" Mehmet Akif'e tahsis eden kişi caminin imamı dedem Tevfik Çiftdoğan'dır. (Dipnot)
Sayfa 85 - Pergamon YayınıKitabı okudu
Yani, Atatürk... Yani, Gazi Paşamız!.. Yani, canımızdan çok sevdiğimiz cumhurreisimiz!.. Ne önünde bir polis motosikleti ne de arkasında bir başka resmi otomobil. İşte, tek başına o!
1936 yılının bir Ankara akşamında gürültüsüz, şamatasız!.. İşte, halkının arasında “koruma”sız koskoca Gazi!
“Gazi M. Kemal” ülkeyi zenginleştirenlere, güzelleştirenlere “minnet” duyuyordu. Yaşasaydı, ülkeyi bugünkü durumuna düşürenlere; varını yoğunu şuna buna “satanlara” herhalde nefret duyardı...
Ne denli kendinden ve geleceğinden emin, dinsel(?) dogmaların karanlığını yırtmış bir ulustuk o zamanlar. Ne denli gururluyduk. Birilerinin sonradan yakıştırdığının aksine “öyle dediğimiz” için değil “öyle olduğumuz” için Türklüğümüzle mutluyduk. Üstelik doğruyduk ve çalışkandık...
“Yasamız, büyüklerimizi saymak, küçüklerimizi korumak”tı. “Varlığımız Türk varlığına armağan olsun”du. Buna, kadın erkek, genç yaşlı içtenlikle inanan insanlardık.
1930’ların Ankarası küçük ama düzenli gelişip büyüyen sevimli bir kentti. O, “Atatürk’ün Ankarası”ydı!
“Türklüğü” ve Cumhuriyeti coşkuyla benimsemiş halkıyla...
“Bir insanın iyi ya da kötü yanlarını ortaya koyan çeşitli kıstaslar olabilir” derdi. “Bu kıstaslardan biri de Mustafa Kemal’i sevmek ya da sevmemek... anlamak ya da anlamamaktır. Mustafa Kemal’i sevmeyen ya da anlamayan adam, adam değildir. Türk, Türk değildir!..”
Ayşe ve Azime hanımların Ankara’sında resim yapmak günahtı ama torunlarının torunu, şimdi İsveç’te yaşayan Suzan Karaveli, bu ülkenin genç kuşak ressamları arasında seçkin bir yer edindi. Resimleri itibarlı galerilerde sergilendi ve özel koleksiyonların yanı sıra sanat okulları tarafından satın alındı.
PDF
– Ya Gazi ölürse?
– O ölmez! Ne savaşlardan yara bile almadan çıkmış o! Gazi’ye bir şey olmaz!
– Ya olursa? Acaba Türkiye yerinde kalır mı?
– Tabii kalır. “Atatürk’ün ordusu” ne güne duruyor?
– Kumandansız ordu bir işe yarar mı?
PDF
– Bak oğlum. Anandan, babandan başka kimsenin elini öpme. Kimseye de el öptürme. Türk töresinde saygı vardır ama el etek öpmek ve öptürmek yoktur. “Biz” Galatasaraylılar da bu Türk töresini benimsemişizdir. Üstelik, ona buna el öptürenler, vaktiyle çok el öpmüş olmanın utancını akıllarınca unutmaya ve unutturmaya çalışanlardır.
PDF
THY( O zaman ki adıyla Devlet Hava Yolları)
Atatürk’ten yetkililere bir öneri ve emir:
– Halkı uçmaya alıştırmalıyız! Bunun için de önce Ankaralıları pazar günleri ucuz fiyatla uçaklara bindirip Ankara üzerinde uçurun. Bunun korkulacak bir şey olmadığına inanacaklar ve etraflarını da inandıracaklardır. Doğrusu budur!
PDF
Sabiha Gökçen: “Uçmayı çok istiyordu ve bana ‘beni gizlice uçur’ diyordu. Oysa, –yazılı bir kural olmaksızın– yurtdışına çıkması gibi uçması da ‘yasak’tı.”
PDF
"Türkiye Cumhuriyeti’ni, böyle sanayi müesseseleri ile zenginleştirenlere güzelleştirenlere Minnet”
PDF
“Al Türk’ü vur turpa; gene yazık o turpa!” deyip gülüşürdü kimi sözde “büyükler”. Onlara göre Araplar “kavmül necip” (soylu millet) biz Türkler ise “bila idrak”(!) yani idrakten, anlayıştan yoksun insanlardık!
PDF