Hakkında
Orhan Karaveli (d. 1930, Ankara), Türk araştırmacı-yazar...
1930 yılında Ankara'da doğdu. Galatasaray Lisesi (1937-1949), İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi (1949-1954) ve Londra Politeknik Okulu'nda (1956-1957) öğrenim gördü...
Yeni İstanbul, Milliyet, Vatan ve Cumhuriyet gazetelerinde yazdı. Üyesi olduğu Türkiye Gazeteciler Cemiyeti'nin çeşitli başarı ödüllerini kazandı...
Unvan:
Türk araştırmacı-yazar
Doğum:
Ankara, 1930
Okurlar
24 okur beğendi.
746 okur okudu.
11 okur okuyor.
330 okur okuyacak.
6 okur yarım bıraktı.
Kitaplar
Sakallı Celal
8.1/10
Atatürk Babam ve Ben
9.1/10
Tanıdığım Nazım Hikmet
8.4/10
Bir Ankara Ailesinin Öyküsü
7.5/10
Tevfik Fikret ve Haluk Gerçeği
8.3/10
Görgü Tanığı - Bir Gazetecinin...
8/10
Ali Kemal 'Belki De Bir Günah ...
9.5/10
Berlin'in Yalnız Kadınları
7.5/10
Çanakkale Olmasaydı... O Olmas...
7.6/10
Kendi Heykelini Yapan Adam: İl...
9/10
Ziya Gökalp'i Doğru Tanımak
7/10
Kral Çıplak
8/10
Kişiler ve Köşeler
0/10
Sözler ve Alıntılar
“Gazi M. Kemal” ülkeyi zenginleştirenlere, güzelleştirenlere “minnet” duyuyordu. Yaşasaydı, ülkeyi bugünkü durumuna düşürenlere; varını yoğunu şuna buna “satanlara” herhalde nefret duyardı...
Yani, Atatürk... Yani, Gazi Paşamız!.. Yani, canımızdan çok sevdiğimiz cumhurreisimiz!.. Ne önünde bir polis motosikleti ne de arkasında bir başka resmi otomobil. İşte, tek başına o!
1936 yılının bir Ankara akşamında gürültüsüz, şamatasız!.. İşte, halkının arasında “koruma”sız koskoca Gazi!
“Bir insanın iyi ya da kötü yanlarını ortaya koyan çeşitli kıstaslar olabilir” derdi. “Bu kıstaslardan biri de Mustafa Kemal’i sevmek ya da sevmemek... anlamak ya da anlamamaktır. Mustafa Kemal’i sevmeyen ya da anlamayan adam, adam değildir. Türk, Türk değildir!..”
1930’ların Ankarası küçük ama düzenli gelişip büyüyen sevimli bir kentti. O, “Atatürk’ün Ankarası”ydı!
“Türklüğü” ve Cumhuriyeti coşkuyla benimsemiş halkıyla...
Ne denli kendinden ve geleceğinden emin, dinsel(?) dogmaların karanlığını yırtmış bir ulustuk o zamanlar. Ne denli gururluyduk. Birilerinin sonradan yakıştırdığının aksine “öyle dediğimiz” için değil “öyle olduğumuz” için Türklüğümüzle mutluyduk. Üstelik doğruyduk ve çalışkandık...
“Yasamız, büyüklerimizi saymak, küçüklerimizi korumak”tı. “Varlığımız Türk varlığına armağan olsun”du. Buna, kadın erkek, genç yaşlı içtenlikle inanan insanlardık.
İletiler
Niye bu ülkede adı bir pisliğe karışmamış, alkolü ağzına koymamış, halkı eğitmekten başka bir derdi olmamış, kültürlü, görgülü, aydın bir isim olan #SakallıCelal, nâm-ı diğer #YalınızCelal hiç ağza alınmaz da; nerede bir musibet varsa peşinde koşanlar, #alkolsüz ve s*lahsız gezmeyi, iş yapmayı eksiklik gören, sonradan görmeler ağızlardan
Ölümünü izleyen günlerde Sakallı Celâl’le ilgili olarak yayımlanan yazılar günlük gazetelerle sınırlı kalmamış, haftalık dergilerde sayfalarını onun hâtırasına cömertçe açmıştı. Bunlardan ikisi yıllanmış mizah dergisi Akbaba ile 27 Mayıs 1960 devriminin getirdiği özgürlük ortamında yayın hayatına atılan Yön idi.
Ozan ve yazar Yusuf Ziya Ortaç,
Yön dergisinin aynı tarihli (20 Haziran 1962) sayısında ise Hüseyin Korkmazgil, toplumcu ve solcu niteliği sebebiyle olacak, Sakallı Celâl’lin kaybına diyalektik açıdan yaklaşıyor ve diyordu ki:
Sakallı Celâl bireyci miydi.? Hayır.! Güçsüz müydü.? Hayır.! O gerçekten aydın, güçlü, mutlu, seven, ileriyi gören bir insandı. Fakat içinde yaşadığı
