Selam️ Serhat Köroğlu “Bitmemiş Bir Cümlenin Noktasını Taşımak”..
Beni uzun zamandır takip edenler, öykü ve hikâye kitapları ile mesafeli bir ilişkim olduğunu, istisnalara tabi şekilde, okuyup sevdiğimi bilirler. Mesafemin sebebi; öykünün başka bir konsantrasyon, kendi içinde başka bir teraziye ihtiyaç duyması. Birini bitirip diğerine geçerken, genellikle bir yarım kalmışlık hissiyle, tamamlanmamışlığı peşimde sürükleyişim. Bu elbette kişisel bir durum. Bilhassa; eser cüsseliyse, yazarının bu türdeki külliyatını, antolojisini/seçkisini oluşturuyorsa (misal, “Ömer Seyfettin Hikâyeleri” yüzlerce sayfa) o vakit, eseri zamana yayarak okumayı tercih ederim. Ki o noktada da dikkatimi toplamak ayrı bir mesele haline gelir.
Öte yandan öyküler; değişken durumlara göre okura konforlu okuma alanları da sağlar. Yolculuklar, bazen de okumaya sık ara vermek zorunda kaldığım zamanlarda, bir öykü bir öykü heybemize atmak da ayrı bir keyiftir.
Köroğlu’nun on yedi öykülük eseri, benim gözümdeki tematik muhteviyatı ile de, bir öykü kitabından beklentimi karşıladı. Tül gibi, incecik bir sürreal cilası da olan satırlar (bilhassa kitaba da adını veren ilk öykü için), şiirsel dili, yumuşak üslubu ve öyküler arası temas diyebileceğim (bazı öyküler için birbirinin devamı ya da aynı karakterlerin, hayatlarının çeşitli dönemleri sanrısına bile kapıldığım oldu) istikrarlı yol alışıyla, başladı ve bitti. Genel olarak “ölüm ve kayıp” teması üzerinde yükselmiş kitapta, kalbime en çok dokunan, gözde öyküm de “Elmalar” (okurken beni hatırlayın)
Saygılarımla
Sevgim üzerinize olsun
