Günün birinde küçük garip kanadı kırık bir bülbül. Güzel mi güzel bir bahçede bembeyaz bir gülün yamacına düşmüş.
Güle sokulmuş gül de onu yapraklarında saklamış. Korumuş kollamış..
Küçük bülbülün bir lokmacık yüreği güle düşmüş.
Kokusunda şifa bulup dibinde dinlenmiş.
Lâkin gül kibirliymiş gönlünü yaralı bir bülbüle mi verecek?
Gül onun aşkını bildiği halde susmuş. O sustukça bülbül daha da sokulmuş. Her gün biraz daha yanaşmış.
Bir gün dayanamayıp sarılmış gülüne..
Gülün dikeni etine batmış. Bülbülün bir damla kanı toprağa düşmüş. O düşen kan gülün rengine sirayet etmiş.
Bülbülün beyaz gülü daha da güzelleşmiş. Bu güzellikle daha da dikmiş başını göğe..
Kendini daha da beğenir olmuş. O mutlu oldukça bülbül daha sıkı sarılmış. Sarıldıkça kanamış. Her damlada su olmuş. Can olmuş bülbüllerin kanı güle. Beyaz gülün rengi kırmızıya dönmüş.
O kadar güzel olmuş ki rengi o bahçede ondan daha güzel bir gül bitmez olmuş.
Bülbül canıyla kanıyla emek emek beslemiş gülü.
Gülün rengi o eşsiz al rengine döndüğünde ise bülbül dikenlerle paramparça olmuş bedenini bırakmış toprağa...
