Uzun zamandır bu kadar yavaş ilerleyen, bu kadar sıkıldığım bir kitap okumamıştım. Kısa kısa hikayeler okumayı oysa ki çok severim ama bu kitaptaki hikayeler neredeyse birbirini tekrar eden farklı kelimeler ile anlatılan soyut,, başı sonu veya olay olgusu bana göre içermeyen hikâyelerden oluşuyor. Karamsar, sıkılgan bir ruh haliyle sanki kelimeleri gelişi güzel satırlara aktarmış yazar. Bilmiyorum belki de benim ruhuma hitap etmedi kitap. Örnek bir paragraf paylaşmak istiyorum:
" ... Dünyanın en hüzünlü balıklarının dolaştığı kumsaldan uzaklaştığını görüyor gözlerinde soluk elleri.Sarı tüylü serin balıkçı. Yaralı tabanımı bastığım yerde ölüler inleyince yalanları uyandırırlar. Mezar bekçileri kumar oynar ay ışığında. Yeni gelenlerin adı yazılmamış, süslü mezar taşlarına. Ve, şimdi yatağıma tünemiş seni yaşıyorum. Sen gideli lambamın ışığından, nefes nefese, parça parça, anlatılmaz korkular içinde. Çoban köpekleri, sarhoş polisler , yabani kuşlar, kaptı kaçtılar, hüzünlü kuşlar,otel hırsızları,namus düşmanları,kurnaz papazlar, manitacılar,pusuda bekleyen paranoidler..." vb . Birbirinden pek de farklı olmayan yazılar kitabı desem sanırım yanlış olmaz.. yazarının yıllar önce vefat ettiği, kitabı sonradan arkadaşı derlemiş kitabı . Tabi ki ilgilileri ve sevenleri çok olabilir ama beni sarmadı okuması ne diyim.
