Okuduğum en çarpıcı hayat hikayelerinden biriydi. Bir ay boyunca bu kitabı okudum. Çok uzun olduğundan ya da okuması zor olduğundan değil, evet okuması zordu fakat bunun sebebi yazım sebebiyle alakalı değildi. Yazılanların kurgu değil de gerçek bir yaşamdan alınma olduğunu fark ettiğinizde okuduğunuz her cümle boğazınızda düğüm oluyor sanki. Okudukça çaresizleşiyor, bunalıyor, kötüleşiyorsunuz. Günbegün yaşanılanlara şahitlik etmiş gibi oluyorsunuz. Jaycee’nin yaşadığı bu 18 yıllık esareti okurken siz de aynı esaretin tutsağı oluyorsunuz adeta.
Hassas biriyseniz kitap sizi çok yaralayacak, değilseniz de yaralayacak. Kitabın mutlu eden tek kısmı Jaycee’nin kurtulduktan sonra keşfettiği yeni dünyaya alışma çabasını okuduğum kısımlardı, ben de onunla beraberdim sanki. Söylediği çoğu cümlede, kendini keşfetme; kendini tanıma adında dediklerinde ben de kendimi buldum sanki. “Hayır”kelimesinin aslında eksiksiz bir cümle olduğunu öğrendiğinde ben de onunla öğrendim mesela. Türkiye’de yaşayan her kadının bir şekilde kendini okuyacağı kısımlar mevcut kitapta.
Jaycee’nin hikayesini okumak çok zordu, fakat iyi ki okumuşum. Onunla beraber ben de güç bulduğumu, hayata daha da tutunduğumu hissettim. İlk kez bir inceleme yazısı yazma sebebim de bu yüzden. Bu kitap beni cidden çok derinden etkiledi.
Çam kozalaklarına bakışım bu kitaptan sonra çok değişti.
