(...)
Aydınlık agacli kız, aslında karanlık bir ortamda elinde el feneriyle geldi.
Aydınlattı ortalığı.Kafamda deli sorular, ismi unutmuslugum..!
Otobüs terminallerin de uğurladım en son kendisini. Otobüsün kalkışı ile bana cam kenarından aylar önce el sallamisti.
Gelisini haber aldıktan sonra, oradaydım...
İndi otobüsten. Elinde çantası vardı. Üstünde siyah orlon hırkası, nar cicegi ojeleriyle bezenmiş tırnakları...
Rüzgar esti, bir sigara yaktı uzaktan izledim onu..
Sevincliydi, ama yaşanmışlıkları yormustu kendisini.Ürkek bir serçe gibi değildi sanki. Kanatlarını daha çok çırpıp uçmak isteyen birini gördüm. Sürekli gülüyordu, toparlandı derin derin baktı... yazar ve okur ilişkisi ikimize iyi geldi... Çünkü yazılarımı severdi.
Onlara bayilirdi.En çokta İstanbul yazısını severdi,biliyordu istanbulu temiz sevdiğimi..
Sonra kaldığımız yerden sohbete devam ettik... Canım Ciğerim Orhan kemal 'e geldik yine... Niye gelmeyelim ki sanki sabahçı kahvesi gibiydi Orhan Kemal...!
Demi sevdalardan süzülmüş bardak bardak taze çaylari vardı... Onda anadolu' nun renk renk çiçekleri vardi kültür bahcesiydi, bu bahçede oturup iki kelam laf edip çay içtik.. gözlerindeki sevinci anladım ben...
3 gündür sesini duymak için parkta oynayan, küçük bir çocuk edasi ile seviniyorum...
__
Yıllar önce, yazdırdı "cemile"
Yıllar sonra, tozlu sahafcilarin karman corman kitaplarının arasında en alt sıralarda görünce elimle değil, kalbimle çekip aldım...
