“Sonu kötü biten filmlerin iş yapmadığı masalını ben yıktım” demişti Bülent Oran, bir konuşmasında. Ayşe Şasa, yıllar sonra, bunu, seyircinin bilinçsiz de olsa “hayata son tanımayan bir inanca sahip olması”yla açıkladı.
Gülşen Gazel, hikayesinin sonunda, kötü son’dan söz ediyor ama acılar ne yeryüzünden büsbütün kaldırılabilir ne de insan büsbütün acıya boğulur, şairin dediği gibi, “acıların yüzüne biraz tebessüm sürülmüştür, o kadar.”
Çılgın Gönlüm, Gazel’in cümbüşlü anlatımıyla, “üzerine gam yazılmış ve dokunduğu yeri kanatan” bir anlatı olmuş.
Alıntı ve göndermesi bol bir hikaye bu.
Adını, aşk-ı daimide tutulup yakılan, bu yüzden sesi yanık ciğer kokan Fuzuli’Nil dizelerden alıyor.
Gülşen Gazel’in, edebiyat ortamımıza mütevazı da olsa bir katkı sunabilecek ve bize yeni bir romancıyı haber veren bu anlatısında, “Her kalp bir acının izini taşıyor, insanlar da o izi en derinde saklayarak yaşıyor.”
Ve bize örneğin şöylesi soruları sıkça soruyor:
“Amerikalıların evlerinde besledikleri hayvanlara gösterilen incelik Guantanamo’daki Iraklı tutuklulara gösterilmemişti.”
Gazel’in “çılgın gönlü”nden gelen bu anlatıyı severek okuyacaksınız.
