Günbegün gölgeler uzadı, dört bir yandaki renkler altın kahverengilere ve koyu kırmızılara karıştı. Sağda solda nesneler tekdüze ufka karşı, bir iskelete özgü dinçlikle belirginleşti; meyan dallarını göğün grisinde birbirine dalayan kuru meşeler, bilgelikle aşırı yüklenmiş bilim adamları gibi iki büklüm olmuş, kırılgan fidanlar.
Bir insan komşusunu sevebilirse, kendisine saygı duyabilir; inancı varsa huzuru bulabilir; peki ama, nasıl? Tuğlalardan yapılma bir evrende, bencillerle dolu bir tımarhanede, karışıklık, didişme, dehşet, şİddetten oluşan bir atmosferde nasıl?
"Hepimiz yalnızız," diye mırıldandı, ama bunu söylerken bile dünyadaki herkesten daha yalnız olduğunu hissetmekten kendini alamıyordu.
“Kafası bir süre büyük kentlerdeki yaşamın güçlüklerine takıldı; bir taş atımı uzaklıkta biri hunharca öldürülürken kişiye şöminesinin karşısında huzur içinde oturma izni veren, düzenli bir düzensizliğin, çılgın bir adaletin, buz gibi bir uyumsuzluğun hüküm sürdüğü, sonbahar kentleri.”
