Sürekli iç savaştan söz ederdi. Konuşurdu:
“İç savaş çıkarmaya uğraşıyorlar, bölmeye uğraşıyorlar Cumhuriyet’i! .. ”
“Korkmayın öyle bir şey olmaz,” derdim, “Sen Arapları bilmezsin, onlarla bir arada yaşadık biz!” derdi.
Günaydın. Yeni bir âdet çıktı ki, ne arkadaşlık ne sevmek: Yalnızca güzellikleri, iyi zamanları paylaşmak istiyorlar artık. Bir sıkıntı bir dert oldu mu, insanın yüzüne baka baka sus diyorlar âdeta. Ne tuhaf. Leylâ Erbil, "İnsan mutsuzluğunu birileriyle paylaşarak dayanabilir bu dünyaya," der. Dünyaya birlikte dayanabileceğiniz kim varsa