Zaman geçiyor. Kum taneleri kürek kürek düşüyor geldiği yere. Her şeyi çabuk tüketirken arzularımız, kendini dahi tüketiyor bazen isteyerek ya da istemeden. Suç mudur bu ya da var mıdır bu suçu sahiplenecek biri? Boşa çekilmedi ya denize, terle çarpışan kürekler…
Her şey kabul edilebilir belki, vurdumduymazlık dahi ancak temele laf söylemek harcı değildir işbilmezin. Bitti de denemez ayaktayken göğetutunan. Hayaller bile biraz gerçektir çünkü. Yıkılan binaya geri dönemez mimarı, kafasına estiği zaman.
Sahiden her şey yapay mı artık? Elle tutulur olanı yenmiş midir ele avuca sığmayan? Çokbilmişler bu defa haklı mı yoksa? Gerçi haklı olsalar, döner miydi elleriyle emekleyip ekolünü yayan bu göğetutunan?
Bu sayı, zamana mahcup olsa da hiçbir zaman vazgeçmeden göğetutunan Darağacı Sanat’ın dönülmez dönüşü, Kış’tan Güz’e bakışı…
