*derin bir iç çekiş*
Ne okudum biraz önce diye düşüncelere daldım, ne yapayım, Kafkanın benzetmeli distopyalarından yine payımı aldım. O kadar absürt olaylar gerçekleşti ki sanki bir şey anlamıyormuş gibi hissetmeme rağmen akıcıydı. Aslında absürtte değildi sadece absürt gibi davranılmıştı, suçsuz bir adamın yargılanması, ama aslında ortada yargının olmaması... Birçok yere başvurma, aracı koyma, ilgilenmeme, avukat tutma birçok şeyi denemek hatta bir ara haksızlığa karşı koymak ve başıma bu gelmesiydi haksızlık hiç umrumda olmazdı diye serzenişi, insan işin içine girince anlıyor çoğu şeyi. Ve herkesin konuya hakim olması, birçok düzensizliğin olması ama kendinin ne olduğunu anlayamaman dalmacalar dalmacalar. Yoğun bir karmaşa kitabı.
Kitabın önsözünde meselenin "korku" olduğu vurgulanıyor, kahramanı pek çok kez hissediyoruz ve telkin için sürekli birilerine başvurup yatıştırıldığını da görüyoruz, endişelendirildiğini de. Zaten benzer bir zamanda yaşarken hissetmemek, empati kurmamak mümkün değil. Ayrıca buradaki mahkeme süreci, yaşam süreciyle de bir tutulmuştur.
Suçsuzluğun korkusu için ve her zaman süregelen
dönemler için okunur. Sarsıcı.
