Friedrich Nietzsche'nin eserleri karmaşıklığıyla ünlü sanki. Bundan önce de Putların Alacakaranlığını okumuştum yine bir karmaşa vardı içinde. Belki de çok felsefik okumadığım için bana ağır ve karmaşık geliyor. Şu gerçek var ki o da Nietzsche'nin herhangi bir konuyu yahut kişiyi eleştirirken çok sağlam bir uslüp kullanması. Eğer ki eleştirdiği noktalarda haklı ise karşısındaki şeyi yerin dibine sokuyor. Bu eserinde de Hıristiyanlığı inanılmaz bir şekilde eleştirmiş gerçi hoş eleştirdiği noktalar akla mantığa yatıyor. İnsanların acizliğini ve bu acizlik karşısında dine sığınmasını iyi yermiş. Yahudiliğe de sokmuş sokuşturmuş tabii. İsa'yı bir figür haline getirmiş ve bunun acziyetini iyi vurgulyor. Pasif kalan sürekli acınan bir kavram haline getiriyor Hıristiyanlığı eserinde. Değişik geldi bana okumanız için tavsiye edip etmeyeceğimi bilmiyorum bu konuda tavsiyem yok.
