Demirciler Çarşısı Cinayeti Sözleri ve Alıntıları
Demirciler Çarşısı Cinayeti sözleri ve alıntılarını, Demirciler Çarşısı Cinayeti kitap alıntılarını, Demirciler Çarşısı Cinayeti en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Dost olacak, düşman olacak, sonuna kadar, köküne kadar dost, düşman olabilecek insan soyu tükendi. Şu ot gibi yaşayanlar, beşe alıp da ona satanlar ne dost olabilirler iliklerine kadar, sırılsıklam, ne düşman olabilirler ölümüne. Ne sevgi, ne mertlik… Onların işi gücü korkudur.
İnsanın en büyük saçmalığı düşünebilmesidir. Onu saçmalattıran bilincidir.
Dünyada zulüm görmüş çocukların yüzü kadar, elle tutulurcana belli hüzünlü yüzler yoktur.
O yiğitler, o her birisi kaplan örneği şahinler, o ceren gibi atlara bindiler de başlarını aldılar gittiler. Bir daha, bir daha hiç gelmeyecekler. Hiç, hiç, hiç! Demirin tuncuna, insanın piçine kaldık.
Allah’ın bile can almaya hakkı olmamalıydı. İnsan yaptığı en güzel, en şirin, en onurlu, en görkemli şeyi kendi eliyle öldürür mü?
İnsanı yürek değil, düşünce yürekli yapar. Koşullar yürekli yapar.
Bir süre ölüler dünyasında dolaştı. Onun için her baktığı şey ölüydü. İnsanlar, hayvanlar, otlar, ağaçlar, böcekler, her şey, her şey ölüydü. Her şeye, her güzel şeye, her çirkin şeye, her canlıya acryarak bakıyordu. Tek başına büyük, sonsuz bir mezarlikta dolaşı yordu hep. Hiç bir şeyi kıskanmiyor, hiç bir şeye kızmıyor, sevin miyor, gülmüyordu. Çünkü her şey ölüydü.
Uzun yıllar sonra karşısına ak sakallı, uzun bıyıklı, güzel gözlü bir piri fani. bir Alevi Dedesi çıktı. Ona söyledi ki, her şey ne kadar Ölümse o kadar yaşamdır. Bu tek yönlü olamaz. Ve Dede kızdı, onu aşağıladı:
Sen kötü bakıyorsun dünyaya,» dedi. «Hayır, sana kötü bakıyorsun demeyim. Kötü bakıyorsun demek yanlış. Tek yönlü bakıyor sun. Baksana, ölümden daha güçlü olan yaşamadır. Yaşam yoksa, hiç bir şey olmayacak. Yaşam olduğu için ölüm de vardır. Her şe yin, tekmil evrenin başı yaşamdır. Sürüp giden ölüm değil, yaşam dır. Ters bakıyorsun Bey, tam tersinden bakıyorsun dünyaya. Ben aldanıyorsam da böyle aldanma öteki türlü aldanmadan iyidir. Çün kü ölümü de var eden hayattır.»
Devran değişti. İnsan yozlaştı.
Sayfa 124 - Toros Yayınları
İnsanın acısını hafifleten şey, insanın hiç bir zaman kendi ölümüne inanmamasıdır, derler. Yalan yalan… Herkes ölümüne inanır. En aptallar bile. Ölümüne inanmayan bu kadar sevmez dünyayı. Bu kadar bağlanmaz ona.
Demirin tuncuna, insanın piçine kaldık. Şu dünyanın yaşaması müşkül hal ilen. Bin iyiyi bir kötüye kul eden…
İnsanı yürek değil, düşünce yürekli yapar. Koşullar yürekli yapar.
Bindiler de çektiler gittiler, o iyi insanlar, o dünya güzeli atla ra... O yiğitler, o her birisi kaplan örneği şahinler, o ceren gibi atla ra bindiler de başlarını aldılar gittiler. Bir daha, bir daha hiç gelmeyecekler. Hiç, hiç, hiç! Demirin tuncuna, insanın piçine kaldık. Şu dünyanın yaşaması müşkül hal ilen. Bin iyiyi bir kötüye kul eden...
Yapayalnız kimsesiz. Hem de çaresiz. Yalnızlığı, çaresizliği yüreğinin başında ağılı bir hançer yarası gibi... Çaresizlik, hem de boşluk.
Yanıyor yüreğim. Eskiden, daha korlu, daha beter, delirten, yüreğim ne güzel yanardı. İçimde bir ateş harmanı. Keşki şimdi de öyle olsa. Yansa yüreğim, acisa, korksam. Ölüm gibi, ölümden beter, korksam yüreğim dayanamasa. Orta yerinden çat diye çatlasa, tam ortasından, Sabırtaşı gibi...
Şu dünyada her bir yaratığın tutunacak bir dalı var, insanın yok. Şu dünyada yalnız olan, kimsesiz, çaresiz olan yalnız be yalnız insandır. Herkesin, her şeyin yaşaması, ölümsüzlüğü var, insanın yok. Ağaç, kuş, otlar, böcekler, yılanlar çiyanlar, hiç birisi, hiç birisi yok olmuyor. Ama insan yokoluyor. Çünkü insan kendinde başlayıp kendinde bitiyor.
Bu kadar yalnızlık, bu kadar kimsesizlik yalnız be yalnız Allaha mahsustur.
İnsanın kendi kendine acıması... Kendine acımakta bir sığınma. bir aşağılanma, bir yaltaklanma, bir güçsüzlük var gibi.
Sayfa 11 - toros yayınlarıKitabı okudu
İnsanın en büyük saçmalığı düşünebilmesidir. Onu saçmalattıran bilincidir.
Sayfa 370Kitabı okudu
İnsanın kendi kendine acıması... Kendine acımakta bir sığınma, bir aşağılanma, bir yaltaklanma, bir güçsüzlük var gibi.