Dissensus: Politika ve Estetik Üzerine, Jacques Rancière’in sanat ve politika üzerine en son yazılarından bazılarını, en önemli iki kavramının eleştirel potansiyelini göstermek için bir araya getiriyor: Politikanın estetiği ve estetiğin politikası. Bu büyüleyici derlemede Rancière, sanat ve politika meseleleri üzerine çağdaşlarından bazılarının radikal bir eleştirisini yapıyor: Gilles Deleuze, Antonio Negri, Giorgio Agamben, Alain Badiou ve Jacques Derrida. Denemeler, Rancière’in fikirlerinin, 11 Eylül’ü çevreleyen olaylar, çağdaş konsensus çağındaki savaş ve de estetiğin ve politikanın etik dönüşümü dahil olmak üzere hem sanat hem de politikadaki çağdaş eğilimleri analiz etmek için nasıl kullanılabileceğini gösteriyor. Rancière, bir “sanat politikası”nın ne olabileceğine ilişkin kavrayışın yanı sıra, politika ve komünizm kavramları için yeni yönelimleri de ayrıntılı olarak inceliyor. Bu önemli derleme, daha önce İngilizcede hiç yayımlanmamış birkaç makaleyle birlikte, eleştirmenlere yanıt olarak yazılmış yepyeni bir “Sonsöz”ü de içeriyor. Bu makaleler, dünyanın en etkili çağdaş düşünürlerinden birinin çalışmalarına mükemmel bir giriş işlevi görüyor.
Estetik
“Rimbaud şiire dair iki fikri bağlamak istemişti: Canlı bir bedenin ritmi olarak şiir ve sıradan şeylerin cisminde uyuyan dilsiz simgelerin arkeolojisi olarak şiir. Gelgelelim dilsiz simgeler dükkânından ve miadı dolmuş nakaratların şiirselliğinden geleceğin şiirine ve kolektif bedeninin ilahisine giden hiçbir yol yoktur.”
Politika
“Gayet mahir bir sözcü olan, oysa konuşmaya ilişkin özel bir yetkisi bulunmayan şu ‘boşboğaz’ Thersites’e karşı Odysseus bize Grek ordusunun tek bir kumandanı olduğunu hatırlatır: Agamemnon. O böylece bizlere arkhêinin anlamını hatırlatmış olur: En başta yürümek.”
