Refik Halit bizde bir merhaledir. Onun romancılığı ve hikayeciligi bizim edebiyatımız için güzel bir aşama ve iyi bir seviye teşkil eder. O, tuhaf ve yapay tamlamalar olmadan da Türkçenin kendisiyle nasıl sanat yapılacağını göstermiş. Hikayeleriyle Anadolunun nabzını tutmuş, romanlarıyla yasadıgı o çok çalkantılı dönemin. Onu okumak biraz da bizim milleti okumak demek, "şu an"dan ibaret olmayan milleti. Bunun için çok kıymetli onu okumak. Öyle de yaratıcı ki, romanlarının hemen her konuda yazildigini görüyor bir de burdan hayret ediyorum. Şunu da söylemeden geçemeyeceğim çok da muzip bir kalem. O esprili hafif dalgacı tarafı hissediliyor güzel güzel. Edebiyatın haylaz, hınzır çocuğu gibi geliyor bana.
Aslıhan, Yonca, Somnur ve Emire. Dört kafadar lise arkadaşı. Lise ikmal sınavlarını verince hepsi mezun olacak eli kulaginda. Hayatları ve yolları ayrılacak. Ama onlar bundan önce bir yemin ediyor : Nerde nasıl olurlarsa olsunlar birbirlerinin yardımına koşacaklar, ellerinden geleni yapacaklar, birbirlerinden kopmayacaklar. Bunun için de bir Dört Yapraklı Yonca Cemiyeti kuruyorlar. Sembolleri de Yonca'nın o çok arayıp bulduğu sahici dört yapraklı yoncadan yapılan kolye. Bu cemiyetin ertesinde, bu dört güzel ve tatlı kızın hayatlarını okuyoruz. Hayata karşı kurdukları cemiyet iş yapacak mı, rüzgar onları nereye sürükleyecek? Bu gençlerin hayatları ve savruluşlarını büyük bir merakla okudum. Pazar okuması için güzel bir tercih olan bu romanı tavsiye ederim, birkaç bardak kahve ile bir günde okunuyor, cumhuriyetin ilk neslini kadınıyla erkeğiyle okumanın keyfi ile beraber...
