Dut Ağacında Gönderileri
Dut Ağacında kitaplarını, Dut Ağacında sözleri ve alıntılarını, Dut Ağacında yazarlarını, Dut Ağacında yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
“İçimde ölümden başka devâsı olmayan bir dert vardır.”
Sayfa 509Kitabı okudu
Çünkü dipte iyileşiyor insan!
Simsiyah iyileşiyor...
Dut Ağacında
İhsan Deniz
Bir vicdan önce neresinden kararır?
youtu.be/M2cmKkBhKEM
Sonunda hayata yaptığın yas
dolu teklif, irili
ufaklı birçok ham hevesi söktü
aldı benden...
Günün birinde lâlelerle serinlemek
hayâli, meçhûl bir zamanın koyu
karanlık girdabına sıkıştı
kaldı...
Ve göğsümde yeis
içinde didişen "Kimse
için değilim ben!" sayhası senin
sesinle ıslandığım her gün, sanki
biraz daha
k a b a r d ı. .
Bense kendini öğüten yaşlı bir değirmen
Gibi sokuluyorum hayata. Güneşin doğduğu
Yok, sığındığım o yaşlı
Ve kederli odaya...Yağmurlar
Yağıyor, rüzgar esiyor esir
Oluyorum sırtımda taşıdığım siyah
Gözlü o korkunç ejderhaya. Sesimin
Sonundayım sanki...Bir nefeslik ömrüm var
Gibi bakıyorum eşyayla aramda soğuyan
Hırçın dalgalara. Bir nefeslik ömrüm
Kadar şaşkın ve sıkıcıyım. İsmime
De yabancıyım üstelik bir yengeç gibi kapıldıkça ağıma...Dağım titrek ve engebeli. Hiçbir koyağa varamadı
Topuklarım. Yetîmim kendi seçtiğim sözcüklerde de. Nedense gölgemi örtmüyor bir kanguru gibi içine tıkıştığım bu cansız gövde. Ve uzağım, çok uzak en uzağımdaki
Mesafelere bile. Kimse aramasın beni diyedir hayata ramak kala
Tutulduğum bu hummâ ve uluma..
Ah, rûhumun yedeği yok!
Konuşsam: Bütün sözler
Bir aldanış ve kayboluş aslında!...
Bir mumya gibi çökeliyor içime küt ve körelmiş kalemim:
Sayfam hiç açılmıyor!
Evet, haydi durma, söyle:
Gülüm kururken ve nefesim tükenirken bir yabancı gibi dünyanın sokağında:
Nesiyim ben kendimin?
Ve hangi hayatın iziyim ben?
Son kez okunsa çürüyen sarkık gecem:
Ah, yazan mıyım, yoksa yazılan mı dünyada?..
Anla, kendime kurulan bir tuzağım ben
Ne yapsam
Bu havaya alışamam artık ben
.
.
Bir bir kaybolan yıldızlara
Boşa açılan kapılara
Alışamam
Arkamda
Aylak adamlar
Sır biriktiren kadınlar
Ve kirli yaz gölgeleriyle
Kılıcını bilemekten yorgun, elli ayaklı
Dünya yüzlü cellâtlar kaldı
Ben böyle gece görmedim, ne türlü seni düşündüm. İnceldim ne kadar bilemezsin, ne türlü yoruldum. Ateşler yaktım kıyında, öyle yalnızdım. Bir sıkıntı çağında esmerliğinde karşılandım. Sevindim ne kadar bilemezsin ne türlü denizlere boğuldum...
Ben durgun ruhları taşıyamadım
Anlatamadım vaktin dolduğunu
Bulutu unutulmuş bir gökle sırdaş olup
Anlatamadım suların kabardığını, fırtınanın taştığını
Toprağın kıvrıldığını, çatladığını taşların
Her gece paylaşılan bir yüzden
Sarardığını uykularımın
Yorgunduk, yeni aşklar için biriktiriliyorduk
Aranıldığında hemen bulunuyorduk çünkü
Alışılmamışın alışılmışı deniyordu bize,
Mimiksiz alelâde dümdüz bir yüz gibiydik
Nereye uzansak sabahsız kalıyorduk
Ve nereye gölgemiz düşse
Bütün gemiciler faydalanıyordu bundan
Kolaylanıyor, hatırlanmıyor, vazgeçiliyorduk
Ve pıhtılaşıyor pıhtılaşıyor pıhtılaşıyorduk.
