"Ben anlıyorum seni anne. Babam çok inceydi. Yemeyi severdi ama birlikte yemekten pek anlamazdı. Öyle değil mi? Birlikteysek yemek yemeye gerek duymazdı. Huzur dıygusu doyururdu insanı. Ya babam öyle düşünürdü sanki. Sen ona çok yettiğin için giderdi, değil mi? Acıkmak için."
Kitap yıllar önce aile evinden giden Koza karakterinin dönüşü ve annesinin onun şerefine bir yemek düzenleyişiyle başlıyor. Bütün aile bir arada ve bütün kitap bu akşam yemeğinde geçiyor. Yıllar sonraki buluşma, iç hesaplaşmalar, ailenin arasına giren hayat ve zaman... Kimi zaman bir antika aynadan dinliyorsunuz olanları, kimi zaman bir yemekten. Her karakterin kendi bakış açısı da verilmiş ve bu da hikayeyi herkesin gözünden görüp anlamamızı sağlıyor.
Her bir karakteri çok ama çok benimsedim. Bir cümlenin altını çizmeden geçtiğim tek bir sayfa yok. Can Gürses'in ilk romanı olmasına karşılık hiçbir acemilik görmüyorsunuz, hatta usta bir yazarın kitabını okuyorsunuz. Müthiş bir aile hikayesiydi. Herkesin karakterlerden birinde kendini bulabileceği bir kitap kesinlikle. Ben bu kitabı İstanbul gezim sırasında okudum ve o gezi o kadar anlamlı hale geldi ki kitapla... İstanbul'a bir kez daha aşık oldum. Her yer gözüme daha farklı görünmeye başladı. Herkesin ama herkesin okumasını istediğim bir kitap En Güzel Günlerini Demek Bensiz Yaşadın. Şimdi Ayrıntı Yayınları baskısıyla çıkacakmış. Onu da almadan edemem heralde. Mutlaka okuyun, Can Gürses ve onun muazzam karakterleriyle tanışmanız gerek. Umarım bir gün ben de Can Gürses'le tanışırım. Ülkemizde böyle değerli bir yazarın olması büyük şans bence. Sizi morluyorum.
