Yine çok duyduğum için alıp şu dönemde aradan çıkarmak istediğim bir kitaptı. Çok ümidim yoktu zaten, yani hayal kırıklığı yaşamadım. Sevdiğim noktalarla başlayayım, bazı konulardaki sözler ufkumu biraz açtı, düşündürdü ve bu hoşuma gitti. Çoğu yerde not aldım.
Olumsuz yorumum ise;
Yapmacıktı. Kendine Tanrı'nın elçisi demesi ve hatta adının Mustafa olması ve hatta hatta veda hutbesi misali konuşma yapması beni acayip rahatsız etti. Konuştuğu şeyler de çok gündelik mevzular. Yani Tanrı'nın elçisiyle giysinin, yasanın vs ne ilgisi var? İncik boncuk meselerde sanki çook üstün bir şey söylüyor gibi millete öğüt vermesi çok itici geldi. Kitabın ne zaman yazıldığına sürekli bakma isteğim oldu çünkü sanki 1918'de değil de 2020'de bir kişisel gelişim kitabı gibi yazılmış.
Bir diğer çok rahatsız edici şeyse, öğütlerin şiir şeklinde sürekli devrik cümlelerle söylenmesiydi. Yani sanki devrik söyleyince daha afilli oluyor gibi.
Arada kendi kendime düşündüm Montaigne Denemeleri seven ben bunu neden sevmedim?
Montaigne'e hakaret olur bu karşılaştırma. O kendi hayatından örneklerle, kendi yaşadıklarından haraketle denemeler yazmış ve çok gerçekçi, insan düzeyinde kalmıştı.
Bu kitapta kendini Tanrı'nın elçisi olarak tanımlayan bir kişi, şöyle yapın böyle yapın diye aslında basit şeyler söylüyordu.
Ayrıca Ermiş olarak çevrilmesine de sinir oldum. Bu baya Peygamber havasında bir şeydi.
