Osmanlı zamanındaki mahalle mekteplerinin ne halde olduğunu bize çok iyi şekilde yansıtan bir kitap olduğunu düşünüyorum. Maalesef dayak temelli bir eğitim anlayışı Osmanlı'da belki de binlerce öğrencinin dinden soğumasına neden oldu. Bunun yanında ayrıca öğrenciler de öğretmenlere karşı bir fobi oluştu. Yine aynı zamanda tam gelişim çağlarında bu şiddette dayağa maruz kalan öğrenciler ömür boyu değiştiremeyecekleri içine kapanma, çekingen olma, girişimci olamama, derslerinde, hayatında sürekli başarısız olma, aşağılıkmış gibi hissetme gibi bir takım olumsuz tecrübeler kazandılar. Yani bir çocuğa yapılabilecek en büyük kötülüklerden birisini yaptılar. Eğitim adı altında hatta bazılarını öldürdüler ve bunu Kuran ögretimi adı altında, dini eğitim adı altında yaptılar. Yeri geldi toplumda bu hocaları destekledi veya bunlara göz yumdu ve sessiz kaldı. Maalesef Bu anlayış 2000'li yıllara kadar Türkiye'de de devam etti. Allah bu hocaların yüzlerine ahirette bakmasın inşallah. Hiçbir din kendi öğretilerini öğretme pahasına ölümü meşrulaştırmaz.
