“İnsan bazen bir şeyin parmakları arasında kaldığını, bazı sözcüklerin bir yolunu bulup cümlelerin içine girmek istediklerini, henüz ruhunun ceplerini büsbütün boşaltmadığını hisseder. Ama boşunadır bu, çünkü bunca karabasanı... ve bunca düşü içerebilecek bir hamiş hiçbir zaman olmayacaktır.”
Sayfa 117